Marian Dudziak
Z Wikipedii
Marian Andrzej Dudziak (ur. 2 lutego 1941 w Wielichowie) - polski naukowiec, specjalista konstrukcji maszyn, w młodosci lekkoatleta.
Spis treści |
[edytuj] Kariera naukowa
Cała droga naukowa prof. Dudziaka związana jest z Politechniką Poznańską. Ukończył tam Wydział Mechanizacji Rolnictwa w 1964. Doktorat obronił w 1974, a habilitację uzyskał w 1990. W 1997 otrzymał tytuł profesora nauk technicznych. Od 2002 jest profesorem zwyczajnym. Od 1991 jest kierownikem Katedry (wcześniej Zakładu) Podstaw Konstrukcji Maszyn.
[edytuj] Wybrane publikacje
- Przekładnie cięgnowe (Warszawa, PWN 1997)
- Zapis konstrukcji (wraz z Aleksandrem Boberem, Warszawa, PWN 1999)
[edytuj] Kariera sportowa
Był sprinterem. Dwukrotnie brał udział w olimpiadach. W Tokio 1964 zdobył srebrny medal w sztafecie 4 x 100 m (wraz z Andrzejem Zielińskim, Wiesławem Maniakiem i Marianem Foikiem), a w biegu na 100 m odpadł w ćwierćfinale. W Meksyku 1968 był ósmy z sztafecie 4 x 100 m (z Maniakiem, Nowoszem i Romanowskim) a na 100 m ponownie odpadł w ćwierćfinale.
Dwa razy wystąpił w mistrzostwach Europy, za każdym razem zdobywając medal. W Budapeszcie 1966 został wicemistrzem Europy na 200 m. W Helsinkach 1971 zdobył srebrny medal w sztafecie 4 x 100 m (z Gerardem Gramse, Tadeuszem Cuchem i Nowoszem).
Trzykrotnie wziął udział w Europejskich Igrzyskach Halowych (poprzedniku halowych mistrzostw Europy): w Pradze 1967 zajął 5. miejsce w biegu na 50 m. W Madrycie 1968 zdobył srebrny medal w sztafecie !+2+3+4 okrążenia (z Waldemarem Koryckim, Andrzejem Badeńskim i Edmundem Borowskim), a na 50 m odpadł w półfinale. W Wiedniu 1969 odpadł w eliminacjach na tym dystansie.
Zwyciężył na 100 m w finale Pucharu Europy w 1965 w Stuttgarcie.
Dwa razy był mistrzem Polski:
Zajął 10. miejsce w Plebiscycie Przeglądu Sportowego 1965.
