M13/40

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Carro Armato M13/14

Czołg M13/40 w muzeum w Bovington
Dane podstawowe
Państwo	Włochy
Typ	czołg sredni
Załoga	4 osoby
Wyprodukowano	ok. 800 egz.
Dane techniczne
Silnik	silnik wysokoprężny SPA 8 TM40 V-8 o mocy 92 kW
Wymiary
Długość maksymalna	4923 mm
Szerokość	2200 mm
Wysokość	2375 mm
Masa
Masa bojowa	14 000 kg
Opancerzenie
Grubość pancerza	14-45 mm
Osiągi
Prędkości maksymalne
Na drodze	32 km/h
W terenie	14 km/h
Zdolność pokonywania przeszkód
Brody bez przygotowania	100 cm
Rowy	210 cm
Ściany pionowe	80 cm
Zasięg	145-200 km
Dane operacyjne
Uzbrojenie
Artyleryjskie	1 x armata czołgowa kalibru 47 mm (104 nab.)
Strzeleckie	2-3 x czkm Breda 38

M13/40 i jego poprawiona wersja M14/41 to seria włoskich czołgów średnich z okresu II wojny światowej.

[edytuj] Historia

Pod koniec lat 30. we Włoszech skonstruowano czołg średni M11/39. Został on w 1939 roku wprowadzony do uzbrojenia, ale okazało się ze nie jest to konstrukcja udana. Największą wadą było rozmieszczenie uzbrojenia (armata w kadłubowym sponsonie i dwa karabiny maszynowe w wieży). Dlatego rozpoczęto prace nad nowym czołgiem. Powstały pod kierownictwem generała Caracciolo di Feroleto, w wyglądzie zewnętrznym podobne do M11/39 (wykorzystano zawieszenie i układ napędowy tego modelu) ale ze zmienionym uzbrojeniem - działo 47 mm przeniesiono z kadłuba do wieży, a karabiny maszynowe zostały przeniesione do kadłuba. Trzeci karabin maszynowy mógł być montowany na wieży jako uzbrojenie przeciwlotnicze. Do lipca 1940 zbudowano 15 prototypów, do służby weszły później w tym roku, po raz pierwszy uczestniczyły w akcji bojowej pod Sollum-Halfaya 9 grudnia 1940. Użyte były w Afryce, Grecji i Jugosławii. W momencie wejścia do służby były mniej więcej odpowiednikiem PzKpfw III. Nie utępowały takze starszym brytyjskim czołgom A9, A10 i A13 znajdującym się na uzbrojeniu oddziałów brytyjskich walczących w Afryce. Dopiero po pojawieniu się w Afryce oddziałów uzbrojonych w amerykańskie czołgi M3 Stuart i M3 Grant sytuacja włoskich czołgistów pogorszyła się.

M13/40 nie były lubiane przez załogi, uważane były za zawodne i łatwo palące się. Ponad 100 M13/40 zostało zdobytych pod Beda Fomm i przez pewien czas stanowiły uzbrojenie oddziałów angielskich i australijskich. Służyły także w armii niemieckiej, a po kapitulacji Włoch reszta czołgów została skonfiskowana przez Niemców, otrzymały oznaczenia PzKpfw M13/40 735(i) i PzKpfw M14/41 736(i).

[edytuj] Warianty

M14/41 - właz po lewej stronie kadłuba, poprawione filtry powietrza i paliwa, lepszy silnik.
Semovente Comando M40 - M13/40 bez wieży w wersji dowodzenia z dodatkowymi radiostacjami.
Semovente da 75/18 - działo szturmowe z armatę 75 mm

[edytuj] Bibliografia

Solarz, J., Ledwoch, J.. Czołgi włoskie 1939-1943. Warszawa: Wydawnictwo Militaria, 1995. ISBN 83-86209-29-1.

[edytuj] Linki zewnętrzne

To jest tylko zalążek artykułu związanego z II wojną światową. Jeśli możesz, rozbuduj go.

Czołgi średnie	Czołgi ciężkie
Włoskie pojazdy wojskowe z okresu II wojny światowej
Czołgi lekkie
CV 29 \| L3/33, L3/35 \| Fiat 3000 \| L6/40
M11/39 \| M13/40 \| M14/41 \| M15/42	P26/40
Działa samobieżne
Semovente da 47/32 \| 75/18 \| 75/32 \| 75/34 \| 75/46 \| 90/53 \| 105/25 \| 149/40
Samochody pancerne
Lancia I.Z. \| Lince \| Fiat 611 \| Autoblinda 40 \| Autoblinda 41 \| Autoblinda 43
Transportery półgąsienicowe i ciężarówki
Breda Tipo 61 \| Fiat 727 \| Fiat Dovunque 41 \| Fiat Model 42 \| CV33 Carro Gettaponte \| Fiat Model AS 37