Luchino Visconti

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Luchino Visconti, książę Modrone (ur. 2 listopada 1906 w Mediolanie, zm. 17 marca 1976 w Rzymie) – włoski scenarzysta i reżyser teatralny i filmowy oraz pisarz; przedstawiciel neorealizmu.

Urodził się w znanej arystokratycznej rodzinie Viscontich. W 1936 r. wyjechał do Paryża, gdzie rozpoczął swoją karierę filmową pod opieką reżysera Jeana Renoira, którego poznał dzięki ich wspólnej znajomej – dyktatorce mody Coco Chanel. Współpracował z nim przy filmach Une partie de campagne, Les bas fonds i Tosca. Mimo swych korzeni, częściowo pod wpływem Renoira oraz na przekór doświadczeniom włoskiego faszyzmu, Visconti uległ ideologii marksizmu, której pozostał wierny do końca życia. Samodzielną pracę jako reżyser rozpoczął we Włoszech w 1941 realizując według amerykańskiej powieści kryminalnej The Postman Always Rings Twice (Listonosz zawsze dzwoni dwa razy) Jamesa Caina film Ossesione (Opętanie). Film ten będąc dramatem miłosnym rozgrywającym się na tle pokazanej w sposób realistyczny prowincji włoskiej, odbiegał znacznie od pompatycznej kinematografii okresu faszyzmu i dzięki swojemu autentyzmowi, pokazywaniu życia prostych ludzi – stał się jednym ze zwiastunów powojennego nurtu neorealistycznego. Film ten wywołał oburzenie faszystowskich cenzorów, którzy nakazali zniszczyć wszystkie jego kopie.

W 1948 Visconti przystąpił do realizacji trylogii filmowej na temat Sycylii, z której została zrealizowana tylko pierwsza część La terra trema (Ziemia drży), częściowo za własne pieniądze reżysera. Pozostałe dwie nie doszły do skutku z powodów finansowych. Ziemia drży jest prawie dosłownym wprowadzeniem w życie postulatów teoretycznych Cesare Zavattiniego. Bohaterami filmu są autentyczni rybacy sycylijscy, odtwarzający na ekranie swoje własne życie codzienne. Visconti pokazuje się w tym filmie jako rygorystyczny neorealista, dając jedno z najbardziej konsekwentnych i najwybitniejszych dzieł tego kierunku.

Następny jego film Bellissima (Najpiękniejsza, 1950) jest historią małej dziewczynki, z której matka stara się uczynić małą gwiazdę filmową. Film utrzymany jest w tonie realistycznym i sentymentalnym. W 1954 Visconti zrealizował film Il senso, obraz historyczny osnuty na tle walk o zjednoczenie Włoch w XIX wieku. Jest to film panoramiczny o wspaniałych scenach batalistycznych. Visconti jako pierwszy z neoralistów włoskich wkroczył na teren filmu historyczno-kostiumowego, zrywając w ten sposób z rygorystycznie pojmowanymi kanonami kierunku. Reakcją na stwierdzany przez krytykę kryzys założeń neorealizmu jest, według oświadczenia reżysera, film Notti bianche (Białe noce, 1957), osnuty na dość dowolnej adaptacji opowiadania Fiodora Dostojewskiego pod tym samym tytułem. Białe noce są opowieścią o miłości młodej dziewczyny do nieznanego mężczyzny, rozgrywającą się na pograniczu rzeczywistości i fantastyki. Film ten zdobył drugą nagrodę – Srebrnego Lwa – na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Wenecji w 1957.

W historii światowego filmu dzieła Viscontiego stanowią przykład kina artystycznego – i to w bardzo szerokim zakresie: od surowego realizmu po subtelne melodramaty, wszystko to przeplatane elementami estetyzmu i turpizmu. Krytycy podkreślają stałe wyznaczniki wizualnej strony jego filmów: imponującą scenografię i wysublimowane, malarskie kadry, oraz tematyczne: estetyzowanie śmierci i starości.

[edytuj] Filmografia

1943 – Opętanie (Ossessione) – scenariusz i reżyseria
1948 – Ziemia drży (La Terra trema: Episodio del mare) – scenariusz i reżyseria
1951 – Najpiękniejsza (Bellissima) – scenariusz i reżyseria
1953 – Jesteśmy kobietami (Siamo donne) – scenariusz i reżyseria
1954 – Zmysły (Senso) – scenariusz i reżyseria
1957 – Białe noce (Le Notti bianche) – scenariusz i reżyseria
1960 – Rocco i jego bracia (Rocco e i suoi fratelli) – scenariusz i reżyseria
1962 – Boccaccio '70 – scenariusz i reżyseria
1963 – Lampart (Il Gattopardo) – scenariusz i reżyseria
1965 – Błędne gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy (Vaghe stelle dell'Orsa) – scenariusz i reżyseria
1966 – Czarownice (Le Streghe) – scenariusz i reżyseria
1967 – Obcy (Lo Straniero) – scenariusz i reżyseria
1969 – Zmierzch bogów (La Caduta degli dei) – scenariusz i reżyseria
1970 – Alla ricerca di Tadzio – scenariusz i reżyseria oraz aktor
1971 – Śmierć w Wenecji (Morte a Venezia) – produkcja, scenariusz i reżyseria
1972 – Ludwig – scenariusz i reżyseria
1974 – Portret rodzinny we wnętrzu (Gruppo di famiglia in un interno) – scenariusz i reżyseria
1976 – Niewinne (L'Innocente) – scenariusz i reżyseria

[edytuj] Nagrody

1972 – Śmierć w Wenecji – Złota Palma Cannes (nominacja), Nagroda specjalna Cannes, BAFTA najlepszy reżyser (nominacja)
1970 – Zmierzch bogów – Oscar za najlepszy scenariusz oryginalny (nominacja)
1967 – Obcy – Nagroda główna MFF w Wenecji (nominacja)
1965 – Błędne gwiazdy Wielkiej Niedźwiedzicy – Nagroda Główna MFF w Wenecji
1963 – Lampart – Złota Palma Cannes
1960 – Rocco i jego bracia – Nagroda główna MFF w Wenecja (nominacja), Nagroda FIPRESCI i Nagroda specjalna MFF w Wenecji
1957 – Białe noce – Złote Lwy MFF w Wenecji (nominacja), Srebrny Lew MFF w Wenecji
1954 – Zmysły – Nagroda główna MFF w Wenecji (nominacja)