Leon Potocki
Z Wikipedii
Leon Potocki herbu Pilawa (pseud. Bonawentura z Kochanowa, ur. 14 czerwca 1799 w Kochanowie, zm. 6 grudnia w 1864 w Rydze) - pisarz polski, pamiętnikarz, literat i powieściopisarz. Syn Stanisława, generała w w wojsku Królestwa Polskiego. Uczestniczył w powstaniu listopadowym Był szambelanem dworu Królestwa Polskiego, później urzędnikiem okręgu naukowego w Warszawie.
[edytuj] Prace
Jeden z założycieli „Biblioteki Warszawskiej”, oddzielnie wydał: „Wspomnienia o Kownie” (1854), „Szkice towarzyskiego życia m. Warszawy z drugiej połowy XIX. stul.” (1854), „Święcone czyli Pałac Potockich” (1854, nowe wyd. 1914), „Dwaj bracia artyści” (1856), „Zarysy towarzyskiego życia z XIX. w.” (1856), „Wincenty Wilczek i pięciu jego synów” (1859, 2 t., nowe wyd. 1907), „Przeznaczenie czyli badacze nauk przyrodzonych” (1861), „Pamiętniki pana Kamertona” (1869, 3 t.), „Kazimierz z Truskowa czyli pierwszy i ostatni litewski powstaniec” (1874), „Urywek ze wspomnień pierwszej mojej młodości” (1876).
