Konik polski
Z Wikipedii
Konik polski – zwany także koniem biłgorajskim. Są to konie późnodojrzewające (3-5 lat), długowieczne, odporne na choroby i trudne warunki utrzymania. Mają twardy róg kopytowy pozwalający pracować niepodkutym na bitych drogach.
Dzikimi przodkami koników polskich są tarpany podobne do odkrytych w Azji przez rosyjskiego badacza Mikołaja Przewalskiego w 1876 roku koni Przewalskiego. Zamieszkiwały one do końca XVII wieku lesiste obszary wschodniej Polski, Litwy i Prus. W okolicach Puszczy Białowieskiej przetrwały do 1780 roku, kiedy to zostały odłowione i umieszczone w zwierzyńcu hrabiów Zamoyskich koło Biłgoraja. W 1808 roku z powodu panującej biedy zostały one rozdane okolicznym chłopom. Tam w wyniku krzyżowania z lokalnymi końmi wykształciły się koniki polskie.
Cechy pokroju:
- wysokość w kłębie: 134 cm
- obwód klatki piersiowej: 168 cm
- obwód nadpęcia: 18 cm
Mały wzrost, silna i krępa budowa; lekka głowa o prostym profilu, szyja krótka i nisko osadzona, prosta; mało wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa, zad ścięty, grzywa i ogon o obfitych i grubych włosach, ciemna sierść o szarym mysim odcieniu. Może występować pręga grzbietowa a dolne partie kończyn mogą być czarne. Grzywa i ogon stanowią mieszaninaę włosów szarych i czarnych. Klacze są mniejsze od ogierów.
Pogłowie w Polsce:
- hodowcy indywidualni: 310 klaczy, 90 ogierów
- stadniny państwowe 120 klaczy, 50 ogierów
Główne ośrodki hodowlane:
- w warunkach rezerwatowych: Popielno, Roztoczański Park Narodowy, Stacja Doświadczalna w Stobnicy Akademii Rolniczej w Poznaniu
- w warunkach stajennych: Popielno, Sieraków
