Karol Otyły

Z Wikipedii

Portret Karola Otyłego

Karol III Otyły lub Gruby (ur. ok. 832, zm. 13 stycznia 888), od 881 cesarz rzymski, od 884 król zachodniofrankijski z dynastii Karolingów niemieckich.

Trzeci syn Ludwika Niemieckiego. Przy podziale państwa swojego ojca w 876 otrzymał tylko Niemcy południowo-zachodnie, czyli Szwabię. W 879 po zgonie brata Karlomana, odziedziczył Bawarię i Włochy, zaś po śmierci drugiego brata Ludwika III Młodszego (882) odziedziczył resztę Niemiec. Po śmierci cesarza Karola II Łysego, za wskazaniem papieża, otrzymał w 881 koronę cesarską. Przejął również w 884 zachodniofrankijską koronę królewską po śmierci, panujących tylko przez 8 lat, trzech królów dynastii Karolingów francuskich: Ludwika II Jąkały i jego synów Ludwika III i Karlomana.

W ten sposób znów zarysowała się jedność terytoriów po byłym Cesarstwie Franków Karola I Wielkiego. Ale nie było to celem baronów i książąt. Integracji pod przywództwem Karola Otyłego nie sprzyjała też jego nieskuteczna walka z najazdami Wikingów, rujnujących nadmorskie hrabstwa. W latach 885-887 Normanowie oblegli Paryż. Mieszkańcy bronili się skutecznie, zamieniając wyspę Cité na warownię i odpierając wszystkie ataki najeźdźców. Obroną dowodził młody hrabia Paryża Odo, syn Roberta Mocnego, zwycięzcy nad Wikingami z lat 864-865. Uzyskał on wtedy zaszczytny przydomek "księcia Paryża". Przybyły z wojskiem na odsiecz król Karol Otyły nie odważył się jednakże podjąć walki z Wikingami i wdał się w pertraktacje. Ostatecznie po otrzymaniu wysokiej kontrybucji Wikingowie odeszli od Paryża i wrócili do Skandynawii. Okup ściągnięty został potem jako podatek od ludności.

Oskarżony o nieudolne rządy, Karol Otyły abdykował w 887 w Tryburze; kilka miesięcy potem zmarł. Po kilkuletnich walkach dynastycznych o tron królem został Karol III Prostak (892-923) z dynastii Karolingów francuskich.