Jan Rzepecki
Z Wikipedii
Jan Rzepecki pseud. Ożóg, Ślusarczyk (ur. 29 września 1899 w Warszawie, zm. 28 kwietnia 1983 w Warszawie) - pułkownik dyplomowany Wojska Polskiego, historyk.
Syn Kazimierza Rzepeckiego i Izabeli Moszczeńskiej. Bratanek Karola Rzepeckiego, wnuk Ludwika Władysława Rzepeckiego, prawnuk Kajetana Władysława Rzepeckiego.
Od 1914 służył w Legionach,w szeregach 1 pułku piechoty. Po kryzysie przysięgowym w lipcu 1917 roku znalazł się w szeregach Polnische Wehrmacht gdzie ukończył szkołę oficerską i uzyskał w czerwcu 1918 roku pierwszy stopień oficerski. W odrodzonym wojsku polskim służył od listopada 1918 jako dowódca plutonu w szkole podchorążych. w okresie międzywojennym służył zawodowo w wojsku. W latach 1922-1924 studiował w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie. Po jej ukończeniu dowodził batalionem podchorążych oraz wykładał strategię i taktykę wojskową. Na czele tego batalionu walczył w maju 1926 roku po stronie konstytucyjnych władz państwowych przeciwko zamachowi Józefa Piłsudskiego. Po zamachu przeniesiony poza Warszawę na stanowisko dowódcy batalionu. W latach 1935-1939 był wykładowcą taktyki w Wyższej Szkole Wojennej. We wrześniu 1939 szef oddziału operacyjnego w sztabie armii "Kraków". Podczas okupacji niemieckiej od października 1939 działał w SZP i ZWZ - szef sztabu okręgu Warszawa miasto SZP i ZWZ. Następnie kierował wydziałem w Komendzie Głównej AK. Po powstaniu warszawskim w niewoli niemieckiej. W marcu 1945 po powrocie z niewoli zastępca komendanta organizacji "Nie". Organizator i dowódca Delegatury Sił Zbrojnych. Był zwolennikiem zakończenia pozbawionej perspektyw walki zbrojnej i podjęcia działalności politycznej - w sierpniu 1945 roku rozwiązał DSZ.
We wrześniu 1945 założył konspiracyjną organizację Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość; krytykował Jana Mazurkiewicza "Radosława" za nawoływanie z więzienia do ujawnienia się żołnierzy AK i DSZ, 5 listopada 1945 został aresztowany, skazany w 1947 na karę 8 lat więzienia zwolniony z więzienia na mocy amnestii w lutym 1947 roku. Zawierzywszy gwarancjom śledczych MBP o nierepresjonowaniu ujawnił wszystkich swoich współpracowników i nawoływał do ujawnienia się pozostałych członków WiN-u. Oficer LWP, wykładowca na Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. W 1949 roku ponownie aresztowany i więziony do 1954 . Później pracownik Instytutu Historii PAN (gdzie obronił doktorat).
Był odznaczony m.in. Orderem Orła Białego (pośmiertnie, 1995), Orderem Virtuti Militari IV i V klasy, Krzyżem Niepodległości, Krzyżem Walecznych (trzykrotnie).
Był dwukrotnie żonaty. Nie pozostawił potomstwa.
