Iwan Koniew

Z Wikipedii

Iwan Koniew Иван Степанович Конев (ur. 28 grudnia 1897, zm. 21 maja 1973) - marszałek radziecki. Rozpoczął służbę w 1915 roku, jako szeregowiec w armii carskiej. W 1918 r. będąc członkiem partii komunistycznej, wstąpił do Armii Czerwonej i walczył w wojnie domowej. W 1934 r. ukończył Akademię Wojskową im. M. Frunzego. Cztery lata później objął dowództwo 2. Samodzielnej Armii Dalekiego Wschodu, a później Zabajkalskiego i Północnokaukaskiego Okręgu Wojskowego. W czasie wojny niemiecko-radzieckiej dowodził 19 armią, a potem Frontem Zachodnim. 17 października objął dowództwo Frontu Kalinińskiego. Współwinny klęski na przedpolach Moskwy, omal nie stanął przed plutonem egzekucyjnym. Uratowało go wstawiennictwo gen. Żukowa.

Samodzielne dowództwo objął ponownie w sierpniu 1942 roku. Od czerwca 1943 r. był dowódcą Frontu Stepowego (później 2. Frontu Ukraińskiego). Na jego czele brał udział w kontrofensywie radzieckiej na łuku kurskim. Dnia 20.02.1944 mianowany marszałkiem. Od maja 1944 dowodził 1 Frontem Ukraińskim, którego wojska doprowadził do Berlina. Mimo lepszej sytuacji strategicznej, Stalin nie powierzył mu zaszczytu uderzenia na Reichstag, centrum miasta. Dokonał tego Żukow . W trakcie sporu Żukowa ze Stalinem, wraz z innymi oficerami, poparł marszałka. Po jego dymisji ze stanowiska naczelnego dowódcy wojsk lądowych w 1946 r. objął tę funkcje. Po utworzeniu Układu Warszawskiego w roku 1955 był pierwszym dowódcą jego zjednoczonych sił.

Marszałek Iwan Koniew został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Virtuti Militari za wyzwolenie i ocalenie Krakowa. Jego pomnik mieszkańcy Krakowa zniszczyli w 1991 roku pamiętając zbrodnie ZSRR w Polsce.