Ireneusz Sekuła
Z Wikipedii
Należy w nim poprawić: wstawki ipka ciekawe ale naruszające NPW.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.
Ireneusz Ludwik Sekuła (ur. 22 stycznia 1943 w Sosnowcu - zm. 29 kwietnia 2000 w Warszawie) - polityk.
Ukończył psychologię na Uniwersytecie Warszawskim, doktor nauk politycznych. Od 1966 należał do PZPR, później do SdRP.
W 1964 rozpoczął pracę w Głównej Kwaterze ZHP jako instruktor wydziału, a później jego kierownik. Kierował harcerską akcją odbudowy Fromborka, tzw. akcją "Frombork 1001", "Frombork 2000".
Od 1966 do 1972 był starszym inspektorem w ministerstwie przemysłu maszynowego. Od 1972 do 1974 był w misterstwie pracy, płac i spraw socjalnych pełnomocnikiem minista ds. zatrudnienia absolwentów szkół wyższych. Od 1977 dyrektor Departamentu Dokształcania Kadr w resorcie pracy, płac i spraw socjalnych, a od 1981 dyrektor Departamentu Zatrudnienia w tym samym resorcie. W latach 1974-1977 inspektor w Wydziale Nauki i Oświaty KC PZPR. Od grudnia 1983 do lutego 1988 prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. 11 lutego 1988 został ministrem pracy i polityki socjalnej w rządzie Zbigniewa Messnera. 14 października 1988 został wicepremierem i przewodniczącym Komitetu Ekonomicznego RM w rządzie Mieczysława Rakowskiego. Od grudnia 1993 do marca 1995 prezes Głównego Urzędu Ceł.
Sekuła został odwołany ze stanowiska w marcu 1995 r. przez premiera Józefa Oleksego. Znacznie wcześniej jego interesami w Polnipponie zaczęła interesować się prokuratura. Jednak śledztwo ślimaczyło się, gdyż jako posła chronił go immunitet. Pierwsza próba uchylenia immunitetu w czerwcu 1995 r. (na wniosek prokuratora generalnego Włodzimierza Cimoszewicza) nie powiodła się. Sekułę obronili koledzy z SLD i PSL. Przeciw uchyleniu immunitetu głosował on sam, wstrzymał się Aleksander Kwaśniewski. SLD był za tę akcję ostro krytykowany, wzbudziło to także wewnętrzną, burzliwą dyskusję. Liderzy SLD przyznawali, że ten ruch zaszkodził ich wizerunkowi przed kampanią prezydencką.
- Prawie na każdym wyborczym spotkaniu Kwaśniewskiego ta sprawa jest poruszana - mówiła Danuta Waniek. Tak Sekuła stał się dla ludzi SLD niewygodnym kolegą. Według niektórych źródeł czuł się bardzo rozgoryczony, że SLD przestaje go bronić. Ostatecznie immunitet Sekuły uchylono w listopadzie 1996 r. Sam zainteresowany poparł wniosek.
W lutym 1998 roku wrocławska prokuratura oskarżyła go o popełnienie czterech przestępstw, m.in. o działanie na szkodę Głównego Urzędu Ceł i spółki Polnippon, której był prezesem. Sekuła twierdził, że nie przywłaszczył sobie z Polnipponu żadnych pieniędzy.
W wyborach w 1997 r. SLD nie wystawił go na swoich listach.
Sekuła był znajomym Wiesława Peciaka. Poznał ich Gawronik, gdy Sekuła był szefem GUC. Sekuła wyświadczył mu przysługę - pomógł w odnalezieniu zrabowanego w 1994 r. luksusowego mercedesa (Sekuła opowiadał "Gazecie Wyborczej", że kazał zablokować granice).
W 1994 r. na dom Peciaka, znanego też pod pseudonimem Wicek, napadli bandyci z tak zwanej grupy "Karateków". Nieświadomi na kogo napadają, pobili właściciela, zrabowali kilkaset tysięcy dolarów, biżuterię i mercedesa. "Wicek" odszukał ich wspólnie ze swoim znajomym "Pershingiem" (zastrzelony niedawno Andrzej Kolikowski, uważany za szefa gangu z Pruszkowa). "Karatecy" zostali torturami zmuszeni do oddania długów.
"Wicek" przez rok przebywał w areszcie. W 1996 r. został skazany na 2 lata i 2 miesiące więzienia. W lutym 1998 r. sąd apelacyjny uchylił wyrok i skierował sprawę do sądu I instancji do ponownego rozpoznania. Na początku marca tego roku "Wicek" wyraził chęć poddania się karze bez ponownego przeprowadzania postępowania dowodowego. Obecnie jest szefem Rady Nadzorczej Zakładów Futrzarskich "Kurów", którymi kieorował obywatel Izraela Bogusław Bagsik.
W latach 1989-1997 poseł na Sejm. W latach 90.h zajmował się również działalnością gospodarczą. W nocy z 22 na 23 marca 2000 znaleziono go nieprzytomnego w jego biurze przy ul. Brackiej w Warszawie. Wedle ustaleń Policji było to samobójstwo: strzelił sobie trzy razy w brzuch, raz nie trafiając. W ciężkim stanie został przewieziony do szpitala MON na ul. Szaserów, gdzie zmarł 29 kwietnia. Wiele komentarzy prasowych odrzucało opinię policji nie dając wiary tezom, wedle których samobójca strzelał sobie w brzuch. Został pochowany na cmentarzu w Wilanowie.
