Iniekcja
Z Wikipedii
Iniekcja to wprowadzenie roztworu (najczęściej leku) do tkanki za pomocą strzykawki z igłą.
Spis treści |
[edytuj] Iniekcje podskórne
Iniekcje podskórne wykonuje się w ramię, brzuch, udo oraz okolicę łopatki. Maksymalnie można podać 2 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 45° we wcześniej utworzony wzgórek skórny.
Najczęściej podawanymi lekami w iniekcji podskórnej są:
- insulina
- heparyna drobnocząsteczkowa (np. Fraxiparine, Clexane)
Dość często zleca się pacjentom samodzielne wykonywanie iniekcji podskórnych po krótkim przeszkoleniu.
[edytuj] Iniekcje sródskórne
Iniekcje śródskórne wykonuje się w grzbietową część przedramienia. Maksymalnie można podać 0,1 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 5-10°
Iniekcje śródskórne stosuje się przy testach uczuleniowych lub próbie tuberkulinowej.
[edytuj] Iniekcje domięśniowe
Iniekcje domięśniowe wykonuje się w duże mięśnie, dobrze ukrwione, słabo unerwione, najczęściej są to mięsień pośladkowy wielki, mięsień czworogłowy uda, mięsień trójgłowy ramienia. Maksymalnie można podać 5 ml roztworu. Igłę wprowadza się pod kątem 90° po poprzednim naciągnięciu skóry. Przed podaniem leku należy wykonać próbę aspirowania, aby upewnić się, że koniec igły nie jest położony w świetle naczynia.
Iniekcje domięśniowe są najczęściej wykonywanymi. Stosuje się je podczas podawania wielu leków.
Postać leku : wodna, oleista, zawiesina. Stężenie: izotoniczne
[edytuj] Iniekcje dożylne
Iniekcje dożylne wykonuje się w większe żyły, najczęściej w okolicach zgięcia łokciowego, nadgarstka, grzbietowej części dłoni, czasami nakłuwa się żyły na grzbietowej części stopy. Nie ma maksymalnej ilości roztworu jaką możemy podać w iniekcji dożylnej. Igłę wprowadza się w światło żyły i wolno wprowadza się roztwór.
Najczęściej do iniekcji dożylnej stosuje się wenflon, który zapewnia stały kontakt z żyłą i ułatwia podawanie leku.
[edytuj] Zagrożenia podczas wykonywania iniekcji
- Złamanie igły
- Wprowadzenie drobnoustrojów do organizmu, powodując zakażenie
- Wprowadzenie leku do krwi, podczas iniekcji domięśniowej (zapobiega się poprzez aspirowanie)
- Wprowadzenie leku do tkanki tłuszczowej lub podskórnej przy wykonywaniu iniekcji domięśniowych (zapobiega się poprzez stosowanie dłuższych igieł)
- Wprowadzenie powietrza (15 ml) do krwi przy iniekcjach dożylnych, powodując zator powietrzny
- Uszkodzenie nerwu kulszowego podczas iniekcji domięśniowej w mięsień pośladkowy większy
 |
Przeczytaj też zastrzeżenia dotyczące pojęć medycznych na Wikipedii! Wikipedia:Wikiprojekt Nauki medyczne • Portal:Nauki medyczne |
|
