Haakon IV Stary
Z Wikipedii
Haakon IV Stary (norw. Håkon IV Håkonsson) był królem Norwegii w okresie 1217 - 17 grudnia 1263.
Haakon IV urodził się w 1204 roku, był synem Haakona III i Ingi z Varteig. Na króla został wybrany przez Birkebeiner (ruch polityczny dążący do zjednoczenia Norwegii pod jednym berłem). Zakończył wojnę domową. Ostatnie powstanie, wzniecone przez Skule, zdusił w 1240. W 1247 został koronowany przez kardynała Wilhelma z Bjørgvin.
Podczas panowania Haakona Wyspy Owcze, Islandia i Grenlandia podlegały władzy Norwegii. Haakon starał się też wiązać z innymi krajami, np. wydał swą córkę za brata króla Kastylii (1258); miał dobre kontakty z papieżem, który chciał go uczynić cesarzem Świętego Cesarstwa Rzymskiego (ok. 1250).
W 1263 zorganizował największą w historii Norwegii wyprawę floty w obronie Hebryd, do których żądania zgłosił król Szkocji. Po kilku udanych bitwach, podczas przerwy zimowej na Orkadach, Haakon zachorował i zmarł.
Poprzednik Filippus Simonsson |
Władcy Norwegii | Następca Magnus VI Prawodawca |