Gambit budapesztański
Z Wikipedii
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Gambit budapesztański A51-52 | |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Gambit budapesztański – otwarcie szachowe oznaczone kodem ECO A51-52, którego wyjściowa pozycja powstaje po posunięciach:
1.d4 Sf6
2.c4 e5 (diagram)
Debiut ten znany był co najmniej od 1900 roku, ale swą nazwę zawdzięcza budapeszteńskiemu szachiście Abonyi'emu, który w roku 1917 przeanalizował go wspólnie z Breyerem. Wkrótce grany był przez najwybitniejszych arcymistrzów, szybko jednak znaleziono dla białych drogi do uzyskania przewagi.
Czarne już w tak wczesnym stadium gry poświęcają piona w zamian za inicjatywę, białe jednak zwracając go w stosownym momencie, uzyskują lepszą pozycję.
Dalsza gra może rozwijać się następująco:
3.d:e5 (można też gambit odrzucić rzadkimi posunięciami takimi jak: 3.e3, 3.Sc3 lub 3.Gg5)
3 ..Sg4 (3 ..Se4 prowadzi do ryzykownego tzw. "gambitu Fajarowicza", po posunięciach 4.Hc2, a3, Sd2, Sf3 białe zachowują przewagę, muszą jednak grać bardzo ostrożnie)
4.Sf3 ( po 4.Gf4 g5! [ 4 ..Sc6 5.Sf3 Gb4+ 6.Sbd2 He7 7.e3 – tzw."wariant główny", Akiba Rubinstein oceniał go jako gorszy dla czarnych) 5.Gg3 Gg7 białym trudno walczyć o przewagę, bardzo silne jest jednak rzadko dziś stosowane, a zalecane przez Alechina 4.e4! S:e5 5.f4 z przewagą)
4 ..Gc5
5.e3 Sc6
W powstałej pozycji białe zachowały minimalną, lecz trwałą przewagę: mogą wymienić figury na polu e5, pozostając z lepszą konfiguracją pionów. W partiach silnych szachistów gambit budapesztański spotykany jest rzadko, regularnie stosuje go australijski arcymistrz Ian Rogers.
