Brytyjczycy

Z Wikipedii

Brytyjczycy - obecnie przede wszystkim ogół obywateli, ewentualnie mieszkańców Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej (ang. British citizens). Według spisu powszechnego z 2001 roku grupa ta obejmowała 58 789 194 osoby, z czego w Anglii zamieszkiwało 49 138 831 osób (83,6 %), w Szkocji – 5 062 011 osób (8,6 %), w Walii – 2 903 085 osób (4,9 %), zaś w Irlandii Północnej – 1 685 267 osób (2,9 %)^[1].

Termin "brytyjskość" (ang. Britishness) jako określenie wspólnej, ogólnobrytyjskiej więzi narodowej, pozostaje wysoce kontrowersyjny z uwagi na istnienie poszczególnych grup narodowościowych: Anglików, Szkotów, Walijczyków i Irlandczyków. W badaniu przeprowadzonym w 2001 roku przez brytyjski urząd statystyczny (ang. Office for National Statistics), w którym respondenci mogli wskazać swoją narodowość jako "Anglik", "Szkot", "Walijczyk", "Irlandczyk", "Brytyjczyk" lub "Inny", 49 % wskazało siebie jako wyłącznie Anglika, Szkota, Walijczyka albo Irlandczyka, 31 % - jako wyłącznie Brytyjczyka, 15 % - jako jednocześnie Brytyjczyka i członka wymienionych wcześniej grup narodowościowych, reszta wybrała opcję "Inny" lub odmienne kombinacje^[2]. Uwzględniając podział Zjednoczonego Królestwa na trzy główne kraje, 48 % mieszkańców Anglii, 35 % mieszkańców Walii i 27 % mieszkańców Szkocji uznało się za Brytyjczyków ^[3].

W badaniach przeprowadzonych przez Narodowe Centrum Badań Społecznych (ang. National Center for Social Research), 87 % spośród badanych 3000 respondentów uznało, że podstawowym kryterium brytyjskości jest język, następnie obywatelstwo (83 %) oraz uznawanie istniejących instytucji i praw (82 %). Jak wskazano w analizie, wyniki te świadczą o pojmowaniu brytyjskości jako czegoś, czego można się nauczyć, a nie cechy wynikającej z faktu urodzenia się w określonej grupie^[4].

Po londyńskich zamachach z dnia 7 lipca 2005 roku w polityce rządu Zjednoczonego Królestwa zaczęto zwracać większą aniżeli dotychczas uwagę na promowanie idei brytyjskości. Szczególne zaangażowanie w tym względzie wykazuje kanclerz skarbu i domniemany następca Tony'ego Blaira – Gordon Brown. W styczniu 2006 roku wystąpił on z propozycją ustanowienia Dnia Brytyjskiego (ang. British Day), jako ogólnonarodowego święta, promującego brytyjską tożsamość, upatrując we fladze Zjednoczonego Królestwa (ang. Union Jack) ważnego – na wzór amerykański – symbolu tej tożsamości^[5].