Bitwa na Long Island
Z Wikipedii
| Bitwa na Long Island | |||||||||||
| Konflikt: rewolucja amerykańska | |||||||||||
 |
|||||||||||
|
|||||||||||
| Walczące strony | |||||||||||
| Amerykanie | Wielka Brytania | ||||||||||
| Dowódcy | |||||||||||
| George Washington, generał Israel Puttnam | generałowie William Howe, Charles Cornwalis, Henry Clinton | ||||||||||
| Siły | |||||||||||
| co najmniej 10000 ludzi (prawdopodobnie 11-13 tys.) | ok. 22000 ludzi (w tym 9000 Hesów) | ||||||||||
| Straty | |||||||||||
| 312 zabitych, 1407 rannych i wziętych do niewoli, 6 dział | 63 zabitych zabitych i 314 rannych i zaginionych (razem 377 ludzi) | ||||||||||
Bitwa na Long Island rozegrała się 27 sierpnia 1776 roku, w czasie kampanii nowojorskiej, podczas Amerykańskiej Wojny o Niepodległość.
[edytuj] Wstęp
22 sierpnia Admirał Richard Lord Howe, naczelny dowódca brytyjski na obszarze nowojorskim wydał rozkaz wyruszenia o świcie przeciwko Armii Kontynentalnej. Amerykańska wysunięta placówka pod dowództwem pułkownika Edwarda Handa wysłała wiadomość do Washingtona, że Brytyjczycy szykują się do wkroczenia na Long Island ze strony Staten Island zajętej przez nich 3 lipca siłami 22000 ludzi. Pod ogólnym dowództwem generała Sir Williama Howe’a i operacyjnym dowództwem generałów: Charlesa Lorda Cornwalisa oraz Sir Henry’ego Clintona Brytyjczycy zebrali siły 4000 ludzi. Brytyjczycy zaczęli swe lądowanie w Zatoce Gravesend, do której, po wzmacnianiu swych sił stojących od 7 tygodni na Staten Island, Admirał Howe wysłał 88 fregat. Brytyjczycy wysadzili łącznie 15000 ludzi na Brooklynie spośród znajdujących się łącznie w okolicy 22000.
Nie jest znana liczba żołnierzy, którą dysponowali Amerykanie w bitwie na Long Island, ale oceniana jest ona, na co najmniej 10000 ludzi, głównie milicji stanu Nowy Jork wzmocnionej przez oddziały z Connecticut, Delaware i Maryland. Zajmowała ona ufortyfikowany obóz Brooklyn. Ich prawa flanka była chroniona przez bagna, które rozprzestrzeniały się do East River koło Mill Creek. Lewą wyznaczało kolano rzeki zwane Wallbach Bay. W poprzek półwyspu od Mill Creek do Wallbach Bay Amerykanie wznieśli umocnienia m.in. z obalonych drzew flankowane przez silne reduty. Na ich tyłach znajdowała się East River. Przed wzmacnianym obozem, w pewnym dystansie od niego, znajdowało się pasmo lesistych wzgórz przecinające wyspę. Przez to pasmo były przejścia przez trzy różne wąwozy - jedno najbardziej wysunięte na południe koło Narrows, inne w środku na drodze do Flatbush i trzecie przy północno-wschodnim krańcu wzgórz na drodze do Bedford. Te wąwozy zostały troskliwie sprawdzone przez generała Greena, ponieważ było oczywiste, że brytyjska armia chcąc znaleźć się po drugiej stronie grzbietu – musi je przekroczyć. Generał Sullivan, który przejął dowództwo z powodu choroby Greena jednak nie docenił znaczenia wąwozów. Jednak po lądowaniu Brytyjczyków wysłał on silne oddziały do strzeżenia przejść koło Narrows i na drodze do Flatbush. Jednak bardziej odległe wąwozy nie były chronione odpowiednio – po prostu wysyłano oficera z kilkoma ludźmi, którzy mieli meldować, jeśli w okolicy pojawiłby się nieprzyjaciel.
[edytuj] Bitwa
Generał Howe wkrótce dowiedział się, że najmniejszą trudność w pochodzie na rebeliantów będzie miał maszerując przez któryś z odległych wąwozów. Wcześnie rano 27 sierpnia, asystował przez Sir Henry’emu Clintonowi, który posuwał się z silną kolumną w kierunku takiego wąwozu. Po to, żeby odwrócić uwagę Amerykanów od tego ruchu, rozkazał on generałom Grantowi i Heisterowi z ich oddziałami, atakować przejścia koło Narrows i na drodze do Flatbush. Generał Grant podszedł do najbardziej południowego wąwozu. Amerykanie początkowo chcieli uciekać, ale dowódca oddziału wyznaczony do obrony wąwozu potem zajął korzystną pozycję i dzielnie je utrzymywał. Generał Heister, z „Hesami” ostrzeliwał drogę Flatbush. Kiedy uwaga Amerykanów była skupiona na tych dwóch kolumnach, główne siły Brytyjczyków kierowały się ku odległemu przejściu przez grzbiet. Amerykański oficer, który miał informować o niebezpieczeństwie zagrażającym z tej strony, wypełnił swój obowiązek tak źle, że kolumna generała Howe’a wyszła na tyły oddziały broniącego wąwozu koło Flatbush, zanim podniesiono alarm. Oddział ten dobrze dotąd opierający się Hesom po otrzymaniu informacji o wychodzeniu nieprzyjaciela na jego tyły przez niebronione lewe skrzydło zaczął się wycofywać. Ten ruch był spóźniony, gdyż teraz walczyli z Brytyjczykami, którzy wyszli na ich tyły oraz z Hesami napierającymi od czoła, którzy zmuzili ich do odwrotu. Oddziały amerykańskie dostały się w dwa ognie, jednak rozpaczliwym wysiłkiem przebiły się przez linie brytyjskie do obozu. Oddział, który stał na przeciw generała Granta walczył dzielnie i utrzymywał swe pozycje do nadejścia informacji o klęsce lewego skrzydła, kiedy zaczął się wycofywać w nieładzie. Część uciekła przez bagna gdzie wielu zginęło, lecz większość zdołała dotrzeć do obozu. Brytyjscy żołnierze chcieli atakować obóz, lecz generał Howe dbający o życie żołnierzy wolał zmusić przeciwnika do kapitulacji bądź ewakuacji wojsk.
Podczas nocy 30 czerwca 1776 Amerykanie ewakuowali się z Long Island i wycofali na Manhattan. Washington rozkazał młodemu patriocie o nazwisku Nathan Hale udać się jako holenderskiemu nauczycielowi w celu śledzenia Brytyjczyków i poznania ich zamiarów. Misja zakończyła się sukcesem, lecz później Hale został schwytany i powieszony.
