Baatański marsz śmierci
Z Wikipedii
Baatański marsz śmierci (ang. Bataan Death March, jap. Batān Shi no Kōshin), przemarsz amerykańskich i filipińskich jeńców wojennych z Bataan do japońskiego obozu koncentracyjnego w O'Donnel na wyspie Luzon (Filipiny) w 1942 roku. Jeden z najbardziej znanych marszy śmierci (po Sandakańskim marszu śmierci), a zarazem jedna z największych zbrodni wojennych jakie miały miejsce podczas wojny na Pacyfiku.
Spis treści |
[edytuj] Preludium
Po ataku na Pearl Harbor, który miał miejsce 7 grudnia wojska japońskie rozpoczęły błyskawiczny podbój Azji oraz wysp Pacyfiku. 8 grudnia zaatakowały Filipiny. Początkowo obroną kierował generał Douglas MacArthur. Obrona Baatanu trwała od 1 stycznia do 9 kwietnia 1942. Siłami japońskimi dowodził Masaharu Homma. Po zajęciu stolicy Filipin Manilii oraz półwyspu baatańskiego, Japończycy uderzyli na wyspę Corregidor. Najsilniej broniła się tamtejsza twierdza. Siły japońskie ostatecznie zmusili jej załogę do kapitulacji 6 maja 1942. 8 maja zakończono wszelkie walki.
[edytuj] Przemarsz
Po kapitulacji wojsk amerykańsko-filipińskich na Baatanie w dniu 9 kwietnia 1942, dowodzonych przez amerykańskiego generała majora Edwarda P. Kinga Jr., do japońskiej niewoli trafiło ponad 70 000 jeńców. Japończycy postanowili przetransportować ich do oddalonego o 160 km. obozu O'Donnel w prowincji Nueva Ecija. Początkowo dowódcy amerykańscy spodziewali się, że dostaną się tam na ciężarówkach. Jednak później dowiedzieli się, że będą musieli iść pieszo, a ciężarówki posłużą żołnierzom japońskim, zmieniających się nawzajem w pilnowaniu jeńców. Operacją to przewodził generał Masaharu Homma.
Jeńcy szli przez dżunglę w palącym słońcu, osłabieni, bez jedzenia i picia. Większość z nich zachorowała na malarię lub dyzenterię. Aby móc ugasić pragnienie musieli pić brudną wodę z kałuż, a każdy postój mógł zakończyć się śmiercią. Osoby schorowane lub ranne, które nie mogły nadarzyć za kolumną jeńców, byli natychmiast zabijane przez japońskich strażników. Niekiedy dochodziło do zabójstw bez konkretnego powodu – byli wyciągani z szeregu i po prostu zabijani. By móc otrzymać jakieś pożywienie lub wodę jeńcy musieli oddać resztki swoich kosztowności (jakie im w ogóle pozostały po wcześniejszej rewizji). Niektórzy miejscowi Filipińczycy udzielali członkom marszu pomocy. Robili to z wiedzą, że ryzykują własnym życiem. Dziewiątego dnia marszu jeńców przetransportowano ich w małych wagonach filipińskiej kolei. Z powodu ciasnoty i duchoty panującej w wagonach, wiele osób zasłabło, niektórzy się udusili z braku powietrza.
Ok. 54 000 jeńców przybyło do obozu O'Donnel. 6 czerwca 1942 Japończycy wypuścili Filipińczyków, Amerykanów zaś postanowiono przetransportować do innego obozu w Cabanatuan.
[edytuj] Skutki marszu
Podczas przemarszu zmarło wskutek chorób, odniesionych ran oraz od japońskiego okrucieństwa ok. 8 000 jeńców. Po wojnie w 1946 roku odpowiedzialni za tą zbrodnie japońscy wojskowi, w tym Masaharu Homma został postawiony przed trybunałem wojskowym w Manili. Uznano ich winnymi i stracono.
[edytuj] Źródła:
- Rycerze Bushido, Lord Russell of Liverpool
