Alessandro Achillini
Z Wikipedii
Alessandro Achillini di Bologna, Alexander Achillinus (ur. 20 października 1463 w Bolonii, zm. 12 sierpnia 1512 w Bolonii), filozof włoski, uważany za radykalnego awerrositę - co jednak może podlegać pewnym reinterpretacjom, należał do kręgu awerroistów bolońskich, jeden z najwybitniejszych anatomów swoich czasów.
Spis treści |
[edytuj] Życie
Uczeń i komentator Mondina - wraz z którym należał do sławnej bolońskiej szkoły medycznej, znany jako profesor tak medycyny, jak i filozofii w Bolonii (1484-1512, z dwuletnią przerwą na nauczanie w Padwie), nazywany nawet "drugim Arystotelesem". W Padwie zyskał rozgłos wybitnego nauczyciela zyskując wielu uczniów - co spowodowało, że jego zagorzałym osobistym wrogiem stał się inny wielki arystotelik, Pietro Pomponazzi, używający wszelkich sposóbów intrygi by go oczernić - łącznie z tak trywialnymi, jak wyśmiewanie zawsze niemądrej miny, postury i niemodnego stroju Achilliniego. Jego dzieła filozoficzne zostały wydrukowane w jednym tomie in folio w Wenecji w 1508, i przedrukowane z istotnymi dodatkami w 1545, 1581 i 1568. Kiedy (z powodu wojny) zamknięto uniwersytet padewski, powrócił do Bolonii, gdzie też zmarł. Jego grób znajduje się w kościele San Martino zdobi tablica z epitafium autorstwa poety Giana Vitalego.
Jego brat Giovanni Filoteo Achillini (1466-1533) jest autorem Il Viridario i innych pism wierszem i prozą, jego wnuk Claudio Achillini był prawnikiem, który osiągnął pewną sławę jako literat.
[edytuj] Filozof
Zwolennik arystotelizmu w postaci awerroistycznej (był, uznawanym za wiernego, tłumaczem pism Awerroesa) - należał do szkoły awerroistów bolońskich. Bronił także filozofii Ockhama tworząc zaczątki renesansowego empiryzmu (co ściśle wiązało się z jego badaniami w dziedzinie medycyny). Jako awerroista pisał także komentarze do Arystotelesa.
[edytuj] Anatom
Nawiązywał do dorobku bolońskiej szkoły medycznej, który szeroko rozwinął. Wyróżnił się przede wszystkim jako znawca anatomii, wśród jego pism mieści się Corpores humani Anatomia (Wenecja 1516-1524) i Anatomicae Annotationes (Bolonia 1520), daje w nich pierwszy opis kości ucha - młoteczka i kowadełka. Odkrywa też na nowo sklepienie układu brzeżnego (fornix) i tzw. lejek (infundibulum). Poszechnie uważa się go za największego badacza mózgu w XV stuleciu. Miał też wiele innych odkryć anatomicznych, także nie dotyczących mózgu: w 1500 odkrył Ductus submandibularis, ponowie opisane przez Thomasa Whartona w 1656. Odkrył też (1503), że jest tylko siedem kości śródstopia, czym podważył autorytet Galena, twierdzącego, że jest ich dziewięć - przyczyniając się do rozwoju empirycznych idei renesansu. Uważa się go za jedną z największych postaci dziejów badań nad anatomią człowieka.
[edytuj] Linki zewnętrzne
- (łac.) De proportionibus motuum quaestio Achilliniego - http://archimedes.mpiwg-berlin.mpg.de/cgi-bin/toc/toc.cgi?dir=achil_propo_087_la_1545&step=textonly
[edytuj] O Achillinim
- Józef A. Dobrowolski: Alessandro Achillini - boloński awerroista, w: Przybliżanie przeszłości. Księga pamiątkowa ofiarowana Profesorowi Czesławowi Głombikowi z okazji czterdziestolecia pracy nauczycielskiej
