Landafræði Íslands
Úr Wikipediu, frjálsa alfræðiritinu
Ísland er staðsett á heitum reit á Atlantshafshryggnum. Þar eru mörg virk eldfjöll, ber þar helst að nefna Heklu. Um það bil 10% eyjarinnar er undir jöklum. Á Íslandi eru heitir hverir víða, og gnótt jarðhita færir ábúendunum heitt vatn sem heldur meðal annars hita á húsum við lítinn tilkostnað.
Í gegnum Ísland liggja þrjár aðalsprungureinar sem allar tilheyra Norður-Atlantshafshryggnum; ein kemur sunnan frá vestan Vestmannaeyja og endar við syðri rætur Langjökuls í norðri. Önnur kemur norðan að austan Grímseyjar, yfir Melrakkasléttu og niður Vatnajökul með Bárðarbungu og Grímsvötnum til suðurs. Milli þessarra tveggja klemmist svo Suðurlandsundirlendið sem gerir það að mjög virku jarðskjálftasvæði. Þriðja og máttlausasta sprungureinin gengur vestan við Ísland og norður með landinu austan við Grænland, og snertir eingöngu á föstu landi við Snæfellsjökul.
Eyjan er vogskorin, og flestir bæir standa við firði, víkur og voga. Helstu þéttbýlisstaðir eru höfuðborgin Reykjavík, Kópavogur, Hafnarfjörður, Keflavík, þar sem stærsti alþjóðlegi flugvöllur landsins er, og Akureyri, höfuðstaður Norðurlands.
Ísland er vestasta land í Evrópu en nágrannalandið Grænland er austasta land í Ameríku.
