Umberto Eco
Na Galipedia, a wikipedia en galego.
Umberto Eco (Alessandria, Piemonte, Italia, 1932 - ) é profesor universitario e autor numerosos ensaios sobre semiótica, estética medieval, comunicación de masas, lingüística e filosofía, ainda que entre o grande público é coñecido especialmenente polas súas novelas.
Doutorouse en 1954 pola Universidade de Turín cunha tese sobre San Tomás de Aquina e a escolástica medieval. Traballou como profesor nas universidades de Turín, Florencia e Milán. Na actualidade é titular da cátedra de Semiótica e director da Escola superior de Humanidades da Universidade de Boloña; é secretario da Asociación Internacional de Semiótica, que cofundou en 1969. Interesouse polas avangardas (A obra aberta; Opera Aperta, 1962), a cultura popular contemporánea (Apocalípticos e integrados; Apocalittici e integrati, 1964), a semiótica (A estrutura ausente; La struttura assente, 1968, Tratado de semiótica xeral; Trattato di semiotica generale, 1975 - texto fundamental), a teoría de recepción (Lector in fabula, 1979) ou Os limites da interpretación (I limiti dell'interpretazione, 1990). No Tratado presenta a súa famosa definición de que o signo é "todo aquilo que pode ser usado para mentir".
A súa primeira novela, O Nome da rosa (Il nome della Rosa, 1980), resultou un éxito de vendas e crítica a nível mundial apesar do seu contido denso en referencias e discusións eruditas. Nesta novela posmodernista, na que se mezclan o xénero policiaco, o histórico e o filosófico, un monxe investiga unha serie de asasinatos relacionados coa biblioteca dun mosteiro que se convirte no centro de herexías e controversias relixiosas medievais. Foi levada ao cine en 1986 por Jean-Jacques Annaud. Na súa segunda novela, O Péndulo de Foucault (Il pendolo di Foucault, 1988), uns editores deciden inventar unha macro-conspiración, construída a partir de teorías conspirativas clásicas, co resultado imprevisto de que se ven atrapados polo que crían que era só ficción. En Baudolino (2000) mezcla todos os mitos posíbeis do medioevo tardío nunha procura que vai máis alá do mundo coñecido. A misteriosa chama da raíña Loana (La misteriosa fiamma della regina Loana, 2005) é o bildungsroman dun rapaz italiano durante o fascismo narrado cando, maior xa, tenta recuperar a memoria da súa identidade tras un accidente que só lle permite lembrarse do que leu.
