Luiz Inácio Lula da Silva

Na Galipedia, a wikipedia en galego.

**Luiz Inácio Lula da Silva**

Duración do Mandato:	1º de xaneiro de 2003—ata actualidade.
Predecesor:	Fernando Henrique Cardoso
Sucesor:	—
Data de Nacimento:	27 de outubro de 1945
Local de Nacimento:	Vargem Grande (agora Caetés), Garanhuns, Pernambuco
Primeira-Dama:	Marisa Letícia Lula da Silva
Profesión:	Metalúrxico
Partido Político:	Partido dos Trabalhadores
Vice-Presidente:	José Alencar

Luiz Inácio Lula da Silva é un político brasileiro (nacido en Caetés, entón Vargem Grande, interior de Pernambuco, a 27 de outubro de 1945). Asumiu a Presidencia da República Federativa do Brasil en 2003 coa maior votación da historia do país (52,4 millóns de votos), quebrando records de votación de todos os ex-presidentes brasileiros. El só perde, no mundo, co xeneral indonesio Susilo Yudhoyono (69,27 millóns de votos), George W. Bush (58,4 millóns de votos) , John Kerry (54,8 millóns de votos), os tres en eleccións realizadas en 2004, e o ex-presidente estadounidense Ronald Reagan, que tivo, en 1984, 54,4 millóns de votos. Mais ultrapasou a votación do presidente Bill Clinton, que tivo 47,4 millóns de votos.

Foi candidato a presidente en 1989 (derrotado por Fernando Collor de Mello), en 1994 (derrotado por Fernando Henrique Cardoso) e en 1998 (novamente derrotado por Fernando Henrique Cardoso), tendo por fin gañado as eleccións de 2002 (o segundo colocado foi José Serra).

Lula é co-fundador, presidente de honra e filiado ao Partido dos Trabalhadores (PT), un dos máis importantes partidos brasileiros.

[editar] Infancia

Aos 7 anos de idade a familia de Lula realizou unha viaxe común para moitos nordestinos do Brasil: em condicións precarias, dirixiuse para o estado de Sao Paulo, coa esperanza de oportunidades mellores de vida. Pasaron a residir em Guarujá, cidade do litoral do estado.

Luís Inácio da Silva foi alfabetizado no Grupo Escolar Marcílio Dias. En 1956 pasou a morar en São Paulo. Con 12 anos Lula foi empregado nunha tinturaría, tendo despois exercido as profesións de engraxate e auxiliar de escritorio.

[editar] Operario e sindicalista

Seguindo para a industria, Lula conseguiu unha vaga no curso de torneiro mecánico no SENAI, organización brasileira de ensino industrial, formandose metalúrxico. Algúns anos despois, mudouse para São Bernardo do Campo, onde tivo os primeiros contactos co movimento sindical en 1968, por influencia do Irmao José Ferreira de Melo, apelidado de Frei Chico, que lle presentou o seu primeiro libro intitulado: O Que é a Constituição.

En 1969 Lula foi eleito para a directoría do sindicato dos metalúrxicos de São Bernardo do Campo. En 1975 foi eleito presidente do mesmo sindicato. Reeleito en 1978, foi un dos líderes sindicais que retomaron a práctica de manifestacións públicas de grande escala, que deixaran de ocorrer desde o endurecimento represivo da ditadura militar nos 10 anos anteriores. Durante o movimento das manifestacións, a idea de fundar un partido representante dos traballadores foi amadurecendo, e, en 1980 foi fundado o Partido dos Trabalhadores, (PT).

[editar] Política

Visando participar de pleitos eleitorais; alterou xudicialmente o seu nome de Luís Inácio da Silva para Luís Inácio Lula da Silva (a lexislación vixente prohibía o uso de apelidos polos candidatos).

En 1982, Lula participou nas eleccións para o goberno de São Paulo, que perdeu. En 1984, participou na campaña Diretas Já ao lado do Dr. Ulysses Guimarães, que clamaba por eleccións presidenciais directas após anos de ditadura militar e presidentes nomeados. A campaña non tivo éxito e as eleccións presidenciais de 1984 foron feitas polo Colégio Eleitoral. En 1986, foi eleito deputado federal con record de votos tendo unha actuación discreta.

En 1989, realizáronse as eleccións directas. Lula era candidatou a presidente, liderando todas as pesquisas até semanas antes da elección. O pleito acabou sendo vencido por Fernando Collor de Mello, candidato conservador do PRN, que recibiu entusiástico apoio de considerábel parte da poboación que se sentía intimidada ante a perspectiva de que o ex-sindicalista fora radical e abertamente aliñado coas teses de esquerda.

Os medios de comunicación de liña progresista e a oposición afirman que o resultado das eleccións de 1989 teria sido decisivamente manipulado por sectores dos medios de comunicación da liña conservadora. É un feito que Collor empeñouse nunh campaña de difamación de Lula, presentando no seu horario eleitoral gratuito unha antiga namorada de Lula, coa cal este tiña unha filla, e que esta namorada o acusaba de terlle proposto un aborto e de ser "racista". Algúns aínda afirmaron que, alén deste feito objetivo, houbo manipulacións de alguns dos principais órganos dos medios de comunicación brasileiros, que cobririan as elecciónses de forma a favorecer a candidatura de Collor. A pedra de toque desas alegacións foi nun resumo do último debate televisivo entre os dous candidatos, que foi levado ao ar polo máis asistido telexornal do país en horario nobre a poucos días da elección -portanto, nun momento crítico da corrida eleitoral- que concedía mais tempo a Fernado Collor que a Lula. Falouse tamén na época en interrupción deliberada do servizo de omnibus urbano en áreas de baixa renda, dificultando o traslado de eleitores até as seccións eleitorais, así como do secüestro do empresario Abílio Diniz, nas vésperas das eleccións, por un grupo de supostos terroristas estranxeiros, e que se mostrou na televisión o mesmo empresario, libertado de seu cativeiro, portando unha camisa co emblema do PT, que lle teria sido colocada polos mesmos secuestradores.

En 1991, o presidente Collor, oriundo dunha tradicional familia alagoana de políticos e empresarios do sector de comunicacións, foi denunciado por corrupción activa e pasiva polas súas ligacións co empresario e caixa da campaña de Collor, Paulo César Farias. O escándalo decorrente desas acusacións provocou ampla mobilización social no que ficou coñecido como Movimento Cara Pintada. No seu ápice a serie de protestas pacíficas reuniu máis de cincüenta millóns de cidadáns, xamais visto no mundo em tamaña proporción, exixindo o impeachment do presidente. O movimento foi vitorioso tamaña a presión social exercida sobre as bases parlamentares.

En 1994, Luis Inácio Lula da Silva volta a candidatarse á presidencia e é novamente derrotado, desa vez polo canditado do PSDB, o sociólogo Fernando Henrique Cardoso - posteriormente apelidado pela imprensa de FHC. Ex-senador, Cardoso tiña un histórico político ligado á centro-esquerda, tendo sido exilado durante a ditadura militar, e é un dos intelectuais máis respeitados do mundo.

A frente do Ministério da Fazenda no goberno de Itamar Franco, FHC foi un dos mentores do Plano Real, que teve éxito em sobrepuxar a hiperinflación e estabilizar a moeda brasileira. En 1998 Fernando Henrique tornouse o primeiro presidente brasileiro a se reelexir, derrotando a Lula no primeiro turno.

O 27 de outubro de 2002 Lula foi eleito presidente do Brasil, derrotando o candidato de FHC, José Serra do PSDB. No seu discurso de investidura, Lula afirmou: "(sic) E eu, que durante tantas vezes fui acusado de não ter um diploma superior, ganho o meu primeiro diploma, o diploma de presidente da República do meu país." A declaración foi unha resposta contra os innúmeros ataques que sofreu en virtude da sua baixa educación formal, que moitos consideran incompatíbel co cargo mais importante da República. Muitos opositores dicem que tal afirmativa é inverídica, pois Lula xá tiña o certificado de torneiro mecánico emitido polo SENAI, ben como un diploma similar como deputado federal. As causas deste desabafo foran os ataques sofridos na campaña que desmerecían a sua educación.