حسن پسر علی
از ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد.
حسن فرزند علی پسر ابوطالب و فاطمه است. وی در سال ۳ هجری متولد شد و پس از پدر به امامت و خلافت مشغول شد. ولی پس از مدت کوتاهی برای جلوگیری از تفرقه به صلح با معاویه رضایت داد و به گوشه گیری پرداخت. سرانجام در سال ۵۰ هجری با تحریک معاویه و بدست همسرش مسموم شده و درگذشت.
شیعهها کمک به بینوایان ،اخلاق پسندیده و رسیدگی نیازمندان را از ویژگیهای امام حسن میشمارند و روایات مختلفی از وی که راجع به تقسیم اموال مختصر خویش با فقیران میباشد را میگویند.