تاریخ آلبانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

[ویرایش] تاریخ معاصر

استقلال آلبانی از امپراتوری عثمانی در 1912 اعلام شد. این کشور در جنگ جهانی اول و جنگ بالکان اشغال گشت. تشکیل دولتی با ثبات در محدوده مرزهای به رسمیت شناخته شده تا دهه 1920 به وقوع نپیوست. آلبانی در سال‌های میان دو جنگ جهانی تحت سلطه احمد زوگو (1895 تا 1961) بود، وی در 1928 خود را (با عنوان زوگ اول) پادشاه خواند و از وام‌های ایتالیا برای توسعه کشور بینوایش استفاده کرد و با حمله بنیتو موسولینی در 1939 از کشور گریخت. پس از عقب نشینی نیروهای آلمانی (1944) پارتیزان‌ها به رهبری کمونیستها قدرت را به دست آوردند. این رژیم، تحت رهبری انور خوجه (1908 تا 1985)، به نوین سازی به روش استالینی پرداخت و به ترتیب با یوگوسلاوی، شوروی و چین هم پیمان شد و سپس در 1978 خودکفایی و انزوا را در پیش گرفت. در 1990، مبارزه قدرت درون حزب حاکم کمونیست منجر به پیروزی جناح لیبرال تر به رهبری رئیس جمهور آلیا شد و وی برنامه اصلاحات اقتصادی و سیاسی و اجتماعی را به اجرا گذاشت. در انتخابات چندحزبی که در آوریل 1991 برگذار شد حزب کمونیست اکثریت آراء را حفظ کرد ولی (تحت نام حزب سوسیالیست) در 1992 شکست خورد.

[ویرایش] منابع

بخش تاریخ معاصر از دانشنامهٔ رشد .

این نوشتار ناقص است. با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.