امپراتوری مغولی هند

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.

امپراتوری مغولی هند یا امپراتوری بابری یا گورکانیان هند، دولتی است که بدست برخی نوادگان تیمور لنگ در هندوستان ایجاد شد. این سلسله از ۱۵۲۶ میلادی تا ۱۸۵۷ میلادی در بخش بزرگی از هندوستان فرمانروایی می‌کرد. در نیمه سده ۱۷ میلادی و در زمان شاه جهان، از پادشاهان این سلسله، سلسله بابری بزرگترین و ثروتمندترین امپراتوری جهان بود. اما در سال ۱۷۳۹ میلادی، نادرشاه افشار به هندوستان حمله کرد و مقدمات انقراض این امپراتوری فراهم شد در سال ۱۸۵۷ پس از سال‌ها نبرد سرانجام کمپانی هند شرقی توانست این امپراتوری را منقرض کند و سرزمین‌های آنرا تصرف کند.

[ویرایش] تاریخچه

قلمرو امپراتوری مغولی هندوستان

پس از مرگ تیمور ترکان عثمانى و آل جلایر و ترکمانان، برخی سرزمین‌هایی را که تیمور گرفته بود کردند. بااین همه، فرزندان تیمور موفق شدند که شمال ایران را در مدت یک سده برای خود نگاهدارند. ولى آنان بیشتر با یکدیگر در کشمکش بودند. سرانجام شاهرخ موفق شد که مناقشات اقوام خود را تا حدى رفع و قدرت و اعتبار کشور را نگهداری کند. ولی پس از مرگ او ممالکش به قسمت‌هاى کوچکتر مجزا شد و به همین سبب صفویان آنها را به دولت خود پیوست کردند. با این حال خاندان تیمورى از میان نرفت و نوادگان تیمور به سرکردگی بابر چندی پستر فرمانروایی خود را به هندوستان بردند و دولت سلسلهٔ بابرى را بنیاد گذاردند که اروپائیان آن را مغول کبیر می‌‌نامند.

زبان رسمی در دربار بابری، فارسی بود. و همین باعث گسترش زبان فارسی در شبه قاره هند شد.

[ویرایش] پادشاهان بابری

دوران شکوه امپراتوری مغولی هندوستان تا اواسط پادشاهی اورنگ‌زاب بود. پس از وی از قدرت این پادشاهی به شدت کاسته شد.

پادشاهان دیگر شامل بهادرشاه، جهاندار شاه، فرخ‌سیار شاه و آخرین آنها بهادرشاه بود که در ۱۸۵۷ تاج و تخت را به انگلیسی‌ها واگذار کرد.

[ویرایش] منابع

• امپراتوری مغولی هندوستان؛ وبگاه بی‌بی‌سی (انگلیسی)