آخرالزمان
از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد.
آخرالزمان در دیدگاه مسلمانان دوره نبوت پیامبر اسلام تا ظهور امام زمان است و شیعیان بخصوص دوران غیبت کبری را آخرالزمان می‌خوانند.[نیاز به ذکر منبع]
[ویرایش] حوادث و علایم قبل و در زمان آخرالزمان
علمای مذهب شیعه معتقدند که مجموعه‌ای از اتفاقات نظیر حمله مغول که در احادیث پیش‌گویی شده است.[نیاز به ذکر منبع]
که از میان این حوادث فقط پنج مورد به طور قطع با ظهور مهدی ارتباط دارد.
۱ - خروج سفيانى (بنا به اعتقاد شیعه: سفيانى، يكى از طاغوتهاى مقدّس مآب از نسل ابوسفيان است و در شام به دست سپاه مهدى شكست خورده و كشته مى شود).
۲ - كشته شدن سيّدِ حسنى (بنا به اعتقاد شیعه: جوان خوش صورت از آل امام حسن با سپاهش به حمايت از امام مهدی برمى خيزد و سرانجام، کشته می‌شود).
۳ - اختلاف بنى عبّاس در رياست دنيا.
۴ - گرفتن خورشيد در نيمه ماه رمضان .
۵ - گرفتن ماه در آخر آن ماه، برخلاف عادت (و نظم فلكى).
۶ - فرو رفتن زمين بيداء (زمين بين مكّه و مدينه).
۷ - فرو رفتن زمين در نقطه اى از مشرق و مغرب .
۸ - توقّف خورشيد، هنگام اوّل ظهر تا وسط وقت عصر.
۹ - طلوع خورشيد از مغرب .
۱۰ - كشتن « نفس زكيّه » در پشت كوفه همراه هفتاد نفر از یارانش .
۱۱ - سر بريدن يك مرد هاشمى بين حجرالاسود و مقام ابراهيم .
۱۲ - ويران شدن ديوار مسجد كوفه .
۱۳ - به اهتزاز درآمدن پرچمهاى سياه از جانب خراسان .
۱۴ - خروج يمانى (بنا به اعتقاد شیعه: يمانى از مردان نيك و طرفدار امام زمان است ) كه به حمايت از مهدی ، با سپاه خود برمى خيزد.
۱۵ - ظهور مغربى در مصر و حكومت او بر مردم شام .
۱۶ - فرود تركها به جزيره .
۱۷ - ورود روميان به رمله .
۱۸ - طلوع ستاره درخشان در سمت مشرق كه همچون ماه مى درخشد سپس دو جانب آن خم گردد كه نزديك شود كه آن دو جانب به همديگر متّصل شوند.
۱۹ - پديد آمدن سرخى در آسمان كه در فضا پراكنده گردد.
۲۰ - آتشى در طول مشرق، آشكار شود و سه روز يا هفت روز در آسمانى باقى بماند.
۲۱ - آزادی عرب از اسارت خود را و حكومت عرب بر شهرها و كشورها.
۲۲ - بيرون رفتن عرب از تحت نفوذ سلطان عجم .
۲۳ - كشتن امير مصر، توسّط مردم مصر.
۲۴ - خراب شدن شام .
۲۵ - كشمكش سه گروه در شام.
۲۶ - ورود دو گروه قيس و عرب به كشور مصر.
۲۷ - به اهتزاز درآمدن پرچمهاى قبيله « كنده » در خراسان .
۲۸ - آمدن اسبهايى از جانب مغرب، تا اينكه در كنار حيره (نزديك كوفه ) بسته شوند.
۲۹ - برافراشته شدن پرچمهاى سياه از جانب مشرق به سوى حيره .
۳۰ - طغيان آب فرات، به طورى كه سرازير كوچه هاى كوفه گردد.
۳۱ - خروج شصت دروغگو كه همه آنان ادّعاى نبوت مى كنند.
۳۲ - خروج دوازده نفر از نژاد ابوطالب كه همه آنان ادّعاى امامت براى خود دارند.
۳۳ - سوزاندن مردى بلند مقام از شيعيان بنى عبّاس بين سرزمين جلولاء (واقع در هفت فرسخى خانقين) و سرزمين خانقين .
۳۴ - بستن پلى نزديك محله كرخ بغداد.
۳۵ - برخاستن باد سياهى در بغداد، در آغاز روز.
۳۶ - زلزله شديد در بغداد.
۳۷ - فرو رفتن بيشتر شهر بغداد در زمين بر اثر زلزله .
۳۸ - ترس عمومى كه عراق و بغداد را فراگيرد.
۳۹ - مرگهاى سريع و عمومى در بغداد.
۴۰ - كم شدن اموال و انسانها و محصول كشاورزى .
۴۱ - پيدايش ملخ در فصل خود و در غير فصل خود تا آنجا كه زراعتها و غلاّت را از بين ببرد.
۴۲ - كم شدن غلاّت و محصولات گياهى .
۴۳ - اختلاف و كشمكش در ميان دو صنف از عجم و خونريزى بسيار بين آنان .
۴۴ - بيرون آمدن بردگان از زير فرمان اربابان و كشتن اربابان .
۴۵ - مسخ شدن جمعى از بدعتگذاران، به صورت ميمون و خوك .
۴۶ - پيروزى بردگان بر شهرهاى اربابان .
۴۷ - نداى (غيرعادى ) از آسمان بر همه جهان به طورى كه هركسى در هر زبانى باشد آن ندا را به زبان خودش مى شنود.
۴۸ - پيدايش صورت و سينه انسان در قرص خورشيد.
۴۹ - مردگانى زنده از قبرها بيرون آيند و به دنيا بازگردند و به ديد و بازديد با همديگر بپردازند.
۵۰ - در پايان همه، ۲۴ بار، باران پى در پى مى آيد و زمين خشك را پس از مرگش، زنده و سبز و خرّم مى كند و به دنبال آن بركتهاى زمين بروز مى نمايد و در دسترس قرار مى گيرد.
[ویرایش] منبع
علامه حلی. نگاهى بر زندگى دوازده امام . ترجمهٔ محمد محمدى اشتهاردى
