Самуіл Агурскі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі.

Агурскі Самуіл Хаімавіч (29 красавіка 1884 – 19 жніўня 1947) – беларускі і габрэйскі гісторык. Доктар гістарычных навук (1934). Член-карэспандэнт Акадэміі навук Беларусі (1936).

Нарадзіўся ў Горадні ў сям’і рабочага. Некаторы час працаваў чорнарабочым. Веды набываў самаадукацыяй. Удзельнічаў у рэвалюцыйных падзеях у 1905 годзе. У 1906 – 1917 гадах – у эміграцыі ў Ангельшчыне і ЗША. Пасьля Лютаўскай рэвалюцыі 1917 году вярнуўся на радзіму. У 1918 годзе разам з Альбертам Рысам Вільямсам арганізуе атрад Чырвонай Арміі. Затым у Віцебску – камісар па справах габрэйскай нацыянальнасьці. З 1921 году – у Менску. У 1924 – 1929 гадах – загадчык Гістпарту ЦК КП(б)Б, намесьнік дырэктара Інстытуту гісторыі партыі пры ЦК КП(б)Б. У 1930 – 1933 гадах – дырэктар Гістпарту пры Маскоўскім камітэце ЦК ВКП(б). З 1934 году – дырэктар Інстытуту габрэйскай пралетарскай культуры. З 1935 году – намесьнік дырэктара Інстытуту нацыянальных меншасьцяў Беларускай Акадэміі навук. У 1938 годзе рэпрэсаваны, у 1939 годзе сасланы ў Паўладарскую вобласьць (Казахстан), дзе памёр.

Друкаваўся з 1920-х гадоў на гістарычныя тэмы ў беларускай і маскоўскай пэрыёдыцы (на беларускай, ідыш, расейскай мовах). Выдаў кнігі і брашуры: “Рэвалюцыйны рух у Беларусі” (1925), “Габрэйскія камісарыяты і габрэйскія камуністычныя сэкцыі, 1918 – 1921 гг” (1926), “Нарысы па гісторыі рэвалюцыйнага руху ў Беларусі 1863 – 1917 (1928, на расейскай мове), “На гістарычным фронце: Супраць ідэалізацыі Бунду” (Масква, 1930), “Кастрычніцкія баі ў Маскве” (Масква, 1932), “Барацьба супраць Бунда: ад станаўленьня “Искры» да ІІІ зьезду РСДРП” (Масква, 1932), “Ленінская “Искра” ў барацьбе супраць Бунду” (1934).