Belgae
vanuit Wikipedia, die vrye ensiklopedie.
Die Belgae was 'n groep volke of stamme wat in die 1ste eeu vC. in noord-oos Gallië, aan die wesoewer van die Ryn gewoon het, en waarvoor daar ook later in Brittanje getuienis is. Hulle naam oorleef in moderne België. Die naam kom moontlik van die Proto-Kelties *belo wat "helder" beteken en verwant is aan die Engelse woord "bale" (soos in "bale-fire"), die Anglo-Saksiese "bael", die Litause "baltas" (van waar die term Baltiese kom) , wat "wit" of "skitterend" beteken en die Slawies "belo/bilo/bjelo/..." wat "wit" beteken (soos in dorp name Beograd, Biograd, Bjelovar, wat almal wit stad beteken) (Sien Beltane). Dus kan die Galliese gode-name "Belenos" (*Helder een) en "Belisama" (waarskynlik dieselfde god, oorspronklik van *belo-nos = ons skitterende een) kan ook van dieselfde bron kom.
Julius Caesar het in sy De Bello Gallico die mense van Gallië ten tye van sy verowerings (58 - 51 vC.) verdeel in drie breë groepe: die Aquitani, Galli (wat in hulle eie taal as die Celtae bekend gestaan het) en die Belgae, wat almal hulle eie gebruike en tale gehad het. Hy het opgemerk dat die Belgae, wat die verste van die ontwikkelde beskawing van Rome en die naaste aan die Germane was, die braafste van die drie was.
