สำเนียง
จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี
สำเนียง คือวิธีการออกเสียงของภาษาที่คนแต่กลุ่มออกเสียงแตกต่างกันไปตามภูมิภาคที่อยู่ หรือ สถานภาพทางสังคม หรือ เชื้อชาติ หรือ ภาษาแม่ที่ใช้ ตัวอย่างเช่น คำว่า "เขา" จะถูกออกเสียงว่า "เขา" ตามสำเนียงภาคกลาง ซึ่งคำนี้จะถูกออกเสียงว่า "เค้า" ตามสำเนียงกรุงเทพ การเลือกใช้คำศัพท์บางครั้งก็อาจนับรวมเป็นส่วนหนึ่งของสำเนียงได้เช่น การเลือกใช้คำว่า "พวก" ตามสำเนียงภาคกลาง ในความหมายของคำว่า "เพื่อน"
[แก้] สำเนียงที่มาจากภาษาอื่น
คำว่า "เน" มาจาก มาจากสำเนียงญี่ปุ่น ที่ใช้ลงท้ายประโยคต่างๆ
เน มีที่มาตั้งแต่ช่วงยุคสมัยที่ ญี่ปุ่นเข้ามาติดต่อกับไทย ในสงครามโลก ครั้งที่ 2
มาจาก "เนะ" ซึ่งเป็นเสียงสระสั้น ๆ ที่ใช้ลงท้ายประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำถาม
ภายหลังพูดกันจนติดปากหรือสำเนียงเพี้ยนเป็น "เน" ซึ่งมาจากคำว่า "เนะ" ของภาษาญี่ปุ่นนั้นเอง
คำว่า "เนะ" ใช้ในความหมายใกล้เคียงกันภาษาไทยในคำว่า "นะ"
ในปัจจุบัน "เน" ซึ่งเป็นสำนวนที่เพี้ยนมาไม่ได้มีการนำมาใช้ในการพูดหรือเขียนสื่อความหมาย
ตามหลักภาษา
หากแต่ภายหลังนำมาตั้งเป็นชื่อ หรือ สรรพนามใช้เรียกบุคคลในปัจจุบัน
[แก้] อ้างอิง
ที่มาโดย พจนานุกรมอรัญยทวีป โดย กรมหลวงพระยานุพลดำรงสากยศักดิ์
สำเนียง เป็นบทความเกี่ยวกับ ภาษา หรือ ตัวอักษร ที่ยังไม่สมบูรณ์ ต้องการตรวจสอบ เพิ่มเนื้อหา หรือเพิ่มแหล่งอ้างอิง คุณสามารถช่วยเพิ่มเติมหรือแก้ไข เพื่อให้สมบูรณ์มากขึ้น |