ธงชาติไทย

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี

ธงชาติไทย (ธงไตรรงค์) คือ ธงประจำชาติของประเทศไทย มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า กว้าง 6 ส่วน ยาว 9 ส่วน ด้านกว้างแบ่งเป็น 5 แถบตลอดความยาวของผืนธง ตรงกลางเป็นแถบสีน้ำเงินแก่กว้าง 2 ส่วน ต่อจากแถบสีน้ำเงินแก่ออกไปทั้ง 2 ข้างเป็นแถบสีขาวกว้างข้างละ 1 ส่วน ต่อจากแถบสีขาวออกไปทั้ง 2 ข้างเป็นแถบสีแดงกว้างข้างละ 1 ส่วน

เหตุที่เรียกว่าธงไตรรงค์ ก็เพราะว่าธงประกอบด้วย 3 สี ได้แก่ สีน้ำเงิน สีแดง และสีขาว ซึ่งมีความหมายถึง ชาติ ศาสนา และพระมหากษัตริย์ ซึ่งถือเป็นคติหรือคำขวัญอย่างไม่เป็นทางการของประเทศไทย

[แก้] ประวัติ

ประวัติศาสตร์การใช้ธงเป็นสัญลักษณ์ของประเทศไทยเริ่มขึ้นในรัชสมัย สมเด็จพระนารายณ์มหาราช แห่งกรุงศรีอยุธยา (พ.ศ. 2199 - พ.ศ. 2231) โดยเป็นธงพื้นสีแดง และไม่มีสัญลักษณ์ใดๆ ในสมัยต่อๆ มา ได้นำสัญลักษณ์ต่างๆ มาประดับบนพื้นสีแดง ได้แก่ จักรสีขาว และช้างเผือกในจักร

ธงชาติอย่างเป็นทางการแบบแรกมีขึ้นในรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 4 เมื่อปี พ.ศ. 2398 โดยเป็นธงพื้นสีแดง มีช้างเผือกอยู่ตรงกลาง เนื่องจากมีเหตุผลว่า ธงพื้นสีแดงเพียงอย่างเดียวไม่พอที่จะสามารถแยกแยะประเทศได้ในการติดต่อระหว่างประเทศ

ในปี พ.ศ. 2459 ได้มีการเปลี่ยนรูปแบบธงชาติอีกครั้ง โดยเปลี่ยนเป็นธงรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า มีแถบยาวสีแดง 3 แถบ สลับกับแถวสีขาว 2 แถว (เหมือนกับธงไตรรงค์ในปัจจุบัน แต่มีเพียงสีแดงสีเดียว) มีเรื่องเล่าขานกันว่า ในขณะนั้นประเทศไทยประสบกับอุทกภัย พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 6 ทอดพระเนตรเห็นธงชาติถูกแขวนกลับหัว พระองค์จึงทรงดำริว่าเพื่อไม่ให้เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นอีก ธงชาติจึงต้องมีรูปแบบที่สมมาตร

ในปี พ.ศ. 2460 แถบสีแดงตรงกลางถูกเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน เล่ากันว่าที่รัชกาลที่ 6 ทรงเลือกสีนี้เพราะเป็นสีประจำวันเสาร์ ซึ่งเป็นวันพระราชสมภพของพระองค์ อีกแหล่งหนึ่งเล่ากันว่า สีน้ำเงินแสดงถึงความเป็นหนึ่งเดียวของฝ่ายสัมพันธมิตร ในสงครามโลกครั้งที่ 1 ซึ่งใช้สีแดง ขาว น้ำเงินในธงชาติเป็นส่วนใหญ่

[แก้] แหล่งข้อมูลอื่น

• ธงชาติไทย - สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ กระทรวงวัฒนธรรม