Wilmer Allison
Z Wikipedii
Wilmer Lawson Allison junior (8 grudnia 1904 w San Antonio, Teksas - 20 kwietnia 1977 w Austin, Teksas), tenisista amerykański.
Zwycięzca wielkoszlemowego US Open w 1935 w grze pojedynczej, ale zapisał się w historii tenisa również jako mistrz gry podwójnej, w parze z Johnem Van Rynem.
W 1927 został mistrzem akademickim USA w barwach uczelni stanowej Teksasu. W latach 1928-1936 klasyfikowany w czołowej dziesiątce zawodników amerykańskich, w tym jako nr 1 w 1934 i 1935; jednocześnie 1930-1935 specjaliści widzieli go w czołowej piątce na świecie, 1932 i 1935 jako nr 4.
W 1930 dotarł do finału na Wimbledonie, w którym uległ Billowi Tildenowi (ostatni tytuł wielkoszlemowy Tildena). 1932 półfinalista US Open, 1934 finalista (przegrał z Fredem Perry'm w pięciu setach); w drodze po końcowy sukces na US Open 1935 wziął udany rewanż na Perry'm w półfinale (przerywając tym samym serię 18 wygranych pojedynków Brytyjczyka w US Open), a w finale pokonał zdecydowanie (6:2, 6:2, 6:3) Sidneya Wooda. W kolejnym roku Allison nie stanął do obrony tytułu - postanowił zakończyć karierę po porażce w ćwierćfinale Wimbledonu z Henry'm Austinem.
W parze z Van Rynem odniósł dwa zwycięstwa w turnieju wimbledońskim (1929 i 1930) oraz jedno w US Open 1935. Para Allison/Van Ryn zapisała również kilka rekordów w Pucharze Davisa.
24 rozegrane przez nich mecze to druga (dzielona z parą Stan Smith/Vic Seixas) w historii występów USA w Pucharze Davisa ilość meczów deblowych (więcej - 30 - rozegrał jedynie John McEnroe). Allison/Van Ryn w latach 1929-1936 uzyskali bilans 14 zwycięstw - 2 porażki; wynik ten poprawiła dopiero w latach 80. para J. McEnroe/Peter Fleming. Lata 30. były w tenisie światowym okresem dominacji słynnych francuskich muszkieterów, w pojedynkach deblowych jednak Alison z Van Rynem skutecznie z nimi rywalizowali - pokonali w 1929 parę Jean Borotra/Henri Cochet, a w 1932 Cochet/Jacques Brugnon; były to finały Pucharu Davisa, i w obu przypadkach ostateczny triumf, dzięki skuteczniejszej grze pojedynczej, przypadał Francuzom.
W Pucharze Davisa Allison występował również w grze pojedynczej. Łącznie (uwzględniając singel i debel) rozegrał 44 mecze, z których wygrał 32. Więcej rozegrali jedynie John McEnroe i Vic Seixas.
Szczególnie zostały zapamiętane dwa singlowe pojedynki Pucharu Davisa z udziałem Allisona. W półfinale przeciwko Włochom w 1931 Amerykanin pokonał Giorgio de Stefaniego po jednym z najbardziej spektakularnych powrotów do meczu w historii tenisa. Włoch prowadził 2:0 w setach, w secie czwartym 5:2 i miał dwie piłki meczowe, a w secie piątym 5:1 i szesnaście (sic!) kolejnych meczboli. Ostatecznie wygrał Allison 4:6, 7:9, 6:4, 8:6, 10:8.
Rok później, w finale przeciw Francji, mecz miał dla Allisona odwrotny przebieg. Tym razem on prowadził wysoko (m.in. również 2:0 w setach) w kluczowym dla końcowego rozstrzygnięcia całego finału pojedynku z Jeanem Borotrą. Amerykanin miał cztery piłki meczowe; przy ostatniej z nich, w opinii większości obserwatorów, miał miejsce ewidentny błąd sędziego, który nie wywołał wyraźnego autu przy serwisie Borotry (w konsekwencji podwójnego błędu serwisowego). Szczególne oburzenie zdarzenie to wywołało w USA - finał miał miejsce w Paryżu, a liniowy, który podjął tę decyzję, był Francuzem. Mecz zakończył się zwycięstwem Borotry 1:6, 3:6, 6:4, 6:2, 7:5; cały finał Pucharu Davisa wygrali Francuzi 3:2.
W okresie II wojny światowej Allison służył w armii w stopniu pułkownika. W 1963 został uhonorowany miejscem w Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame (jednocześnie zaszczyt ten spotkał jego wieloletniego partnera Van Ryna).
