Trzeci Testament

Z Wikipedii

„Trzeci Testament” jest kompendium z dwunastu ksiąg zatytułowanych Księga Prawdziwego Życia, będących zapisem objawień wśród katolików na terenie Meksyku w latach 1866-1950. Owe objawienia występowały równocześnie w wielu miejscach na terenie Meksyku. W każdą niedzielę zbierali się zwolennicy tego spirytualistycznego ruchu, aby poprzez wpadających w rodzaj ekstazy „przekazicieli” słuchać pouczeń mówiącego przez nich Boskiego Ducha. Zdarzenie to było według jego wyznawców Powtórnym Przyjściem Chrystusa na ziemię, a spisane pouczenia korektą, rozszerzeniem i objaśnieniem chrześcijańskich pism. Przemawiający przez „przekazicieli” Boski Duch nazywał się obiecanym Apostołom, Duchem Prawdy, Pocieszycielem, który przyszedł do ludzi, aby pozostawić dla przyszłych generacji Naukę, która dla tych, którzy zechcą ją studiować, w czasach Ostatecznych będzie nową Arką.

Temu spirytualistycznemu ruchowi dał początek Roque Rojas. W 1864 roku doznał on objawienia, w którym zostało mu zapowiedziane, że został wybrany, aby przez niego przemówił duch Eliasza, jako tego, który przygotowuje ścieżki Pańskie. Roque Rojas założył „Wspólnotę Siedmiu Pieczęci”, która miała oczekiwać na przybycie Boskiego Mistrza. Pierwszym „przekazicielem” była w roku 1884 jedna z wiernych, Damiana Owiedo. Od tamtej pory objawienia te trwały nieprzerwanie do 1950 roku.

Trzeci Testament według słów objawiającego się Chrystusa, po czasie sporów pomiędzy chrześcijanami, członkami różnych sekt, żydami i spirytualistami, ma zostać uznany przez ludzkość jako Trzecia Część Biblii, tworząc w ten sposób z pozostałymi dwiema (Starym i Nowym Testamentem) jedną całość i stworzyć fundament, na którym ma oprzeć się wszelki porządek w nowym, powstającym po zapowiedzianym oczyszczeniu ludzkości, świecie.