Taniec brzucha
Z Wikipedii
Taniec brzucha (taniec arabski, taniec orientalny) jest to rodzaj tańca solowego, wykonywanego wyłącznie przez kobiety, popularnego na terenach Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej. Jego najważniejsze cechy to ruchy bioder, brzucha, biustu i ekspresyjne gesty rąk. Elementem bardzo charakterystycznym jest tzw. shimmy, czyli drżący ruch bioder wprawiającego w drgania również brzuch tancerki. Można wykonywać także shimmy innych części ciała np.: biustu. Właściwe ruchy mięśni brzucha występują bardzo rzadko i jest ich tylko kilka. Oprócz typowych elementów dla tego gatunku, można zauważyć elementy zaczerpnięte z orientalnych tańców folklorystycznych, tańca współczesnego, a nawet baletu. Rekwizyty używane często przez tancerki to: saggat, miecze, chusty oraz laska.
Egipt to kraj, gdzie sztuka ta rozwinęła się szczególnie i posiada wielowiekowe tradycje. Niektóre źródła podają właśnie ten kraj jako kolebkę tańca brzucha. Stamtąd pochodzi większość znanych i cenionych tancerek. W Egipcie wykształciły się różne style zaliczane do tańca brzucha min.: klasyczny styl kabaretowy, beledi, saidi - ar.: "raks al assaya" czyli taniec z laską, taniec ze świecznikiem - ar.:"raks al shamadan", malaya leff, hagalla. Znane egipskie tancerki to: Samia Gamal, Nagua Faud, Suahir Zaki, Dina, Lucy, Raqia Hassan.
Innym krajem arabskim, w którym taniec brzucha jest bardzo popularny to Liban. Cenioną tancerką libańską jest Amani.
W ostatnich latach taniec brzucha staje się coraz bardziej popularny na całym świecie. Poza granicami swojego pochodzenia rozwinął się szczególnie w takich krajach jak Niemcy, Brazylia i USA. W USA wykształciły się nawet dwa nowe style: tribal i american cabaret style. Znane amerkańskie tancerki to: Morocco, Jillina, Rachel Brice.
Nazwa "taniec brzucha" nie jest jego nazwą oryginalną. W krajach arabskich taniec ten nazywa się "raks sharki" co można przetłumaczyć jako "taniec wschodni", "taniec orientalny". Nazwę "taniec brzucha" wprowadzili przedstawiciele cywilizacji zachodniej. Pierwszy raz użyto tego określenia w stosunku do tańca Ouled Nail tańczonego w miejscowości Bou Saada w Algierii. Charakteryzował się on tym, że tancerka poruszała wyłącznie mięśniem przepony. Potem to określenie rozszerzono na wszystkie tańce z Północnej Afryki oraz Bliskiego Wschodu, które wiązały się z charakterystyczną pracą brzucha tancerki.
Taniec brzucha nie posiada żadnych spisanych reguł, jest sztuką żywą, która ciągle się rozwija i zmienia. Taniec wykonywany w posczególnych krajach różni się nieznacznie między sobą, są to jednak różnice trudno zauważalne. Ze względu na kraj pochodzenia wyszczególnia się najczęściej style: egipski, libański, syryjski, turecki.
Najczęściej wykorzystywane rytmy w tańcu brzucha to:
- massmudi
- malfuf
- taqsim zwany także chiftetelli
Instrumenty używane do tworzenia tej muzyki to najczęściej ut i darabuka.
W niektórych krajach (Libia, Algieria) oficjalnie zabroniony. Wykonywany jest przez kobiety, choć próbowano uczyć go eunuchów. W krajach arabskich organizowane są zawody tancerek.
Zobacz też: harem
