Tadeusz Baird
Z Wikipedii
Tadeusz Baird (ur. 26 sierpnia 1928 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 2 września 1981 w Warszawie), polski kompozytor.
Jeden czołowych przedstawicieli polskiej szkoły kompozycji na przełomie lat 50. i 60. i jeden z założycieli kompozytorskiej grupy 49 i jeden z pomysłodawców i organizatorów Warszawskiej Jesieni. W czasie okupacji pobierał nauki u pianisty Tadeusza Wituskiego.
Po II wojnie światowej doprowadził ekspresjonizm posługujący się dodekafonią do doskonałości, czemu wyraz dał w utworach takich jak: Jutro (dramat muzyczny), Erotyki, czy Ekspresje.
Prócz dzieł koncertowych stworzył muzykę do 20 filmów (m.in. Lotnej Andrzeja Wajdy) i 50 przedstawień teatralnych.
Jego imię nosi Filharmonia Zielonogórska.
[edytuj] Ważniejsze utwory
- Colas Breugnon, suita w dawnym stylu na orkiestrę smyczkową z fletem (1951)
- Cztery sonety miłosne do słów Williama Szekspira na baryton, orkiestrę smyczkową i klawesyn (1956/1969)
- Cztery eseje na orkiestrę (1958), nagroda UNESCO (w 1959 r.)
- Egzorta do tekstów starohebrajskich na recytatora, chór mieszany i orkiestrę (1959)
- Cztery dialogi na obój i orkiestrę kameralną (1964), za utwór ten kompozytor otrzymał nagrodę UNESCO (w 1966 r.)
- Jutro, dramat muzyczny w jednym akcie do libretta Jerzego Sito wg Tomorrow Josepha Conrada (1966)
- Sinfonia breve (1968)
- III symfonia (1969)
- Goethe-Briefe, kantata do fragmentów listów Goethego i Charlotty von Stein na baryton, chór mieszany i orkiestrę (1970)
- Play na kwartet smyczkowy
- Psychodrama na orkiestrę (1972)
- Koncert na obój i orkiestrę (1973)
- Elegia (Elegeia) na orkiestrę (1973)
- Concerto lugubre na altówkę i orkiestrę (1975)
- Sceny na wiolonczelę, harfę i orkiestrę (1977)
- Wariacje w formie ronda na kwartet smyczkowy (1978)
- Canzona na orkiestrę (1980)
- Głosy z oddali, trzy pieśni do słów Jarosława Iwaszkiewicza (1981)