Sztandar
Z Wikipedii
Sztandar – jest widomym znakiem uosabiajacym Państwo Polskie, jest symbolem najwyższych wartości ducha i ciała, których Polska wymaga od swoich żołnierzy[1]
Sztandary były bardzo różne w formie, rysunku i wielkości. Dopiero po odzyskaniu niepodległości w 1918 podjęto próbę ujednolicenia znaków wojskowych jednak nie były one rygorystycznie przestrzegane. Kolejne unormowania wyglądu sztandarów miały miejsce w 1927 (zmiana rysunku godła państwowego) i w 1937. Stare (nieregulaminowe) sztandary przekazywane były zazwyczaj do Muzeum Wojska Polskiego.
Od 1937 sztandar mogły otrzymać:
- formacje liniowe wojska (piechota, kawaleria, saperzy)
- szkoły oficerskie i podoficerskie tych formacji
- oddziały lądowe marynarki wojennej
- artyleria, broń pancerna, lotnictwo, łączność
- szkoły oficerskie i podoficerskie tych formacji
- samodzielne bataliony strzelców
Sztandar od chwili wręczenia towarzyszył pułkowi w każdej uroczystości i bitwie. Utrata sztandaru oznaczała wymazanie oddziału z rejestru. W przypadku rozwiązania lub rozbicia jednostki w wyniku walk, sztandar był ukrywany (tak by nie dostał się w ręce wroga) dzielony między żołnierzy lub niszczony.
Do 1939 w Wojsku Polskim nadano około 230 sztandarów. Na Zachód, różnymi drogami, przewieziono 42 sztandary (znajdują się w Instytucie Polskim i Muzeum im. Gen. W. Sikorskiego w Londynie). Około 100 sztandarów odnaleziono po zakończeniu działań wojennych (znajdują się w Muzeum WP, niektóre we fragmentach).
[edytuj] Polskie dewizy na sztandarach
- Bóg, Honor, Ojczyzna - np. na ostatnio wręczanych
- Honor i Ojczyzna - np. na sztandarach pułkowych września
- Za waszą wolność i naszą - np. na sztandarach hiszpańskiej wojny domowej
[edytuj] Przypisy
- ↑ Dekret prezydenta RP z lutego 1937 roku o znakach wojska i marynarki wojennej.