Stop drukarski
Z Wikipedii
Stop drukarski - stop ołowiu (Pb) z dodatkiem cyny (Sn) i antymonu (Sb) stosowany w różnych proporcjach składników do odlewania czcionek i innych elementów składu zecerskiego.
- stop czcionkowy - do odlewania czcionek do składania ręcznego
- stop justunkowy - do odlewania wszystkich rodzajów justunku
- stop linomonotypowy, zwany stopem uniwersalnym - stosowany zarówno do odlewania składu wierszowego w składarkach wierszowych (linotypowych), jak i składu czcionkowego w odlewarkach monotypowych
- stop monotypowy - do odlewania składu czcionkowego, jak i dolewek, linii, ornamentów, tytułów oraz pism dużych stopni
| stop | Antymon (Sb) % |
Cyna (Sn) % |
Ołów (Pb) % |
Dopuszczalne zanieczyszczenia ogółem (Cu, Ni, Al, Zn, Fe) % |
Temperatura topnienia oC |
Twardość Brinella HB |
|---|---|---|---|---|---|---|
| justunkowy | 12.0-18.0 | 1.8-2.8 | reszta | 0.35-40 | 250-300 | 16-19 |
| linomonotypowy | 12.0-13.0 | 5.0-6.0 | reszta | 0.35 | 245-255 | 21-22 |
| monotypowy | 14.5-15.5 | 5.5-6.5 | reszta | 0.35 | 255-265 | 25-26 |
| czcionkowy | 19.5-26.0 | 6.5-7.5 | reszta | 0.45 | 300-340 | 27-32 |
| wg PN-78/H-87202 | ||||||
Stop drukarski służył do produkowania przeważającej większości elementów składu zecerskiego, jedynie czcionki w dużych stopniach pisma (tzw. czcionki afiszowe) wykonywano z twardych gatunków drewna, a później także z tworzywa sztucznego, a linie (szczególnie te cienkie), jako elementy wąskie i długie, a przez to niewytrzymałe mechanicznie, wykonywano z mosiądzu.
Zobacz też: zecerstwo.
