Stefania Sempołowska
Z Wikipedii
Stefania Sempołowska (1 października 1870 we wsi Polenisz koło Środy - 31 stycznia 1944 w Warszawie). Mając 17 lat zdała egzamin na Patent nauczycielki przed rządową komisją w Warszawie.
Od tej chwili rozpoczyna się niestrudzone życie nauczycielki, działaczki oświatowej, bojowniczki o prawa dziecka, dziennikarki i pisarki - autorki wielu podręczników dla dzieci. W okresie międzywojennym zajmowała się publicystyką oświatową, domagając się pełnego dostępu do oświaty wszystkich warstw społecznych. Była członkiem Towarzystwa Oświaty Demokratycznej Nowe Tory oraz współredaktorem czasopisma dla młodzieży Z bliska i z daleka, a później dwutygodnika dla dzieci i wychowawców W słońcu.
Przeprowadzała akcje pomocy więźniom politycznym. Za swą działalność była kilkakrotnie aresztowana, zesłana do Galicji, szykanowana przez ówczesne władze. Mimo przeciwieństw losu, ciężkiej choroby, która ją dotknęła, pozostawała wierna swoim ideałom. Pochowana została w rodzinnym grobowcu na Powązkach. Chciała, aby na mogile wyryć słowo nauczycielka, bo te dziedzinę pracy spośród wszystkich, którym służyła uważała za najważniejszą i najbardziej przez nią ukochaną. To słowo przeczytasz na jej mogile, a dla potomnych - przestał bić dzwon sumienia społecznego.
Słowa, które wypowiedziała Stefania Sempołowska ponad 100 lat temu są aktualne po dzień dzisiejszy:
Szkoła - jak życie - nie staje, nie zatrzymuje się,
a każdy dzień jej pracy odbija się echem w przyszłości.
[edytuj] Główne prace pisarskie
- Niedola młodzieży w szkole galicyjskiej (1906)
- Z tajemnic Ciemnogrodu (cz. I - 1924, cz. II - 1928)
- Warszawa wczoraj i dziś (1938).
