Stanisław Jopek
Z Wikipedii
Stanisław Jopek, (ur. 10 października 1935 r. we Lwowie, zm. 1 sierpnia 2006 r. w Warszawie), polski tenor, śpiewak.
Od urodzenia lubił śpiewać. Przejawiał wszechstronne zdolności. Gdy rodzice przenieśli się do Kościerzyc na Dolnym Śląsku, gdzie prowadzili sklep, bystry Staszek rozpoczął równolegle naukę w dwóch szkołach, w Brzegu nad Odrą - handlowej i muzycznej. W tej pierwszej z powodu rodzinnej smykałki, w drugiej zaś z powodu nietuzinkowego, mocnego i szlachetnego głosu.
W Szkole Muzycznej zostaje natychmiast dostrzeżony przez dyrektorkę, prof. Jadwigę Kryńską, która, widząc samorodny, nieprzeciętny talent osobiście zajmuje się indywidualną edukacją wokalną uzdolnionego ucznia. To ona pokierowała losem Staszka. Nakłoniła go, aby spróbował sił w profesjonalnym, reprezentacyjnym Zespole Pieśni i Tańca "Skolimów".
W 1952r. zostaje wybrany spośród kilku tysięcy kandydatów. W "Skolimowie" zdobywa szlif wokalny pod okiem najwybitniejszych profesorów i fachowców: prof. Jerzego Sergiusza Adamczewskiego, prof. Jana Trybusa, prof. Feliksa Rudomskiego, prof. Zofii Bregy i innych. To początek kariery Staszka. Już wkrótce dostaje angaż śpiewaka - solisty. Zachwyca temperamentem i porywającą barwą głosu - co zostało mu do dziś. Wiadomość o jego sukcesach dociera też do Karolina. Los wije kręte drogi. W tym samym czasie trwają poszukiwania talentów do Państwowego Zespołu Ludowego Pieśni i Tańca "Mazowsze". Mira Zimińska-Sygietyńska i Tadeusz Sygietyński urzeczeni jego talentem, który odkryli oglądając występ zespołu "Skolimów", wysyłają po Staszka oficjalną delegację. Nie zastanawiał się długo. W 1956r. rozpoczyna pracę artystyczną w "Mazowszu" (już wtedy im. Tadeusza Sygietyńskiego) jako śpiewak - solista (tenor). Od tamtej pory towarzyszy zespołowi na każdym koncercie. Marzenia Stanisława Jopka spełniają się. Sukcesywnie zdobywa to, co dla artysty-śpiewaka jest najcenniejsze: uznanie i miłość publiczności oraz największe sceny świata. Jego występy nieprzerwanie budzą podziw i entuzjazm na koncertach w kraju i za granicą. Tak, za granicą. Śpiewa w 36. językach, między innymi w tych egzotycznie brzmiących, jak: chiński, japoński, fiński czy arabski. Są to przeważnie najpopularniejsze piosenki ludowe danego kraju, ale także i najpopularniejsze arie i pieśni operowe. Bariera językowa w konfrontacji z talentem Stanisława Jopka odchodzi na plan dalszy. Nawet rdzennie polskie pieśni przyjmowanie są z uznaniem.
Jego głos rozpoznawalny jest w każdym polskim domu. Słynie nie tylko z ludowych piosenek "Mazowsza", ale też z pieśni Chopina, Moniuszki i może najważniejszych - z polskich kolęd. Od ponad 40 lat wciąż zachwyca swym kunsztem i doskonałą formą podczas koncertów z "Mazowszem". Jednak sekretem Stanisława Jopka jest coś innego - interpretacja. Jego szlagier - "Furman" jest ciągle tą samą piosenką, w tym samym klimacie, z której do dziś tylko on potrafi wydobyć ponadczasowe mądrości polskiego ludu. Przez nią też otrzymał żartobliwy tytuł - Pierwszego Furmana Rzeczypospolitej. To ona niezmiennie wywołuje spontaniczne reakcje publiczności i skandowanie o bisy.
Stanisław Jopek mówi o sobie, że jest szczęściarzem, a "Mazowsze" jest najlepszą akademią muzyczną i szkołą życia. Tu spotkał dwie kobiety, które miały największy wpływ na jego życie. Pierwszą - najważniejszą i najwspanialszą - Marię Stankiewicz, która została jego żoną. Drugą - Mirę Zimińską-Sygietyńską, kobietę o żelaznym charakterze, która nauczyła go pokory do muzyki i sztuki. Talent po Stanisławie Jopku odziedziczyły obie córki. Patrycja Jopek jest wybitną skrzypaczką, Anna Maria Jopek znaną i uwielbianą piosenkarką jazzową. Tenor zmarł we wtorek 1 sierpnia w południe. Miał 71 lat.
Stanisław Jopek za wybitne zasługi i rozsławianie narodowej kultury w kraju i za granicą uhonorowany został licznymi odznaczeniami i wyróżnieniami. Najważniejsze z nich to:
- Złoty Krzyż Zasługi (1960);
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1975);
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1982);
- Tytuł "Wybitnego Śpiewaka Ludowego" nadany przez ZASP (1998);
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2000);
- Statuetka "Prometeusz" (2004).