Sōtō
Z Wikipedii
Sōtō (曹洞宗; jap. Sōtō-shū, chin. Caodong-zong) - jedna z dwóch głównych szkół buddyzmu zen (drugą jest rinzai). Jest największym odłamem zen w Japonii, gdzie gromadzi 14700 świątyń i 7 milionów zwolenników (1989). Jest także popularna poza granicami tego kraju.
Spis treści |
[edytuj] Historia
Charakterystyczne cechy sōtō pojawiły się po raz pierwszy w nauczaniu Shih-t'ou Hsi-ch'ien (jap. Sekito Kisen, 700-790), który prowadził ważne centrum praktyki chán w górach chińskiej prowincji Hunan. Z jego szkoły rozwinęły się trzy różne szkoły zen, w tym sōtō, założone przez Tung-shan Liang-chieh (807-869).
Sōtō przeniósł do Japonii mistrz Dogen (1200-1253), uczeń Eisai. Po śmierci swego mistrza, podjął on naukę u Myōzena, któremu w 1223 r. towarzyszył w podróży do Chin. Przebywał tam przez cztery lata i pobierał nauki doktryny ts'ao-t'ung u mistrza Ju-ching (1163-1228). Powrócił do Japonii, do Kioto, gdzie odniósł sukcesy w nauczaniu buddyzmu. Jednak opuścił to miasto, nękany przez swych byłych przyjaciół z klasztoru na górze Heie propagujących inną odmianę buddyzmu - tendai. W końcu w 1224 roku osiadł w świątyni Daibutsuji, której nazwę zmienił na Eiheiji. Do dziś jest ona prężnym ośrodkiem zen sōtō. Nazwa "sōtō" powstała już po jego śmierci.
[edytuj] Specyfika
W Japonii sōtō pozyskiwało głównie lokalnych rządców i zwykłych ludzi, podczas gdy rinzai było religią samurajów. Czasami porównując te szkoły mówi się, że "rinzai jest jak dziarski generał, a sōtō jak wiosenny deszcz".
Sōtō przywiązuje dużą wagę do praktyk spokojnej medytacji, bez ostrych akcentów charakterystycznych dla rinzai. W znacznie mniejszym stopniu wykorzystuje się tu koany, opiera się za to bardziej na praktyce shikantaza.
W praktyce nauczanie sōtō i rinzai niewiele się różnią, zarówno jeśli chodzi o filozofię, jak również praktykę. Ogólnie można powiedzieć, że sōtō jest bardziej łagodne niż rinzai.
[edytuj] Zwyczaje
Podobnie jak w buddyzmie tybetańskim, jeden z mnichów, który osiągnął już pewien poziom oświecenia jest wyznaczany na kontynuatora (spadkobiercę Dharmy) linii swego mistrza w ceremonii tzw. przekazu Dharmy. Na ogół mistrzowie szczycą się ciągłym przekazem począwszy od Buddy Siakjamuniego i potrafią wymienić wszystkich jego następców aż do własnego mistrza.
