Rycerstwo
Z Wikipedii
Rycerstwo - w średniowieczu warstwa społeczna trudniąca się służbą wojskową - rycerze. Często posiadali ziemię nadawaną im przez króla w zamian za hołd lenny. Byli bezpośrednimi wasalami króla, oraz seniorami swoich rządców.
W XIII i XIV w. przekształciło się w szlachtę.
[edytuj] Reguła rycerska:
Trzy są rycerza przymioty święte:
- czystość w miłości i prawdzie;
- cześć rycerska moc uczynku rodząca;
- sprawność oręża, ku obronie słabych i przestrodze niesprawiedliwych.
O sposobach czynienia, by prawym rycerzem zostać:
- o żywocie:
- człeka wszelakiego szanować;
- miłość w sercu nosić;
- prawdę sercem i usty wyznawać;
- dobra i prawości przed złem i niesprawiedliwością bronić;
- słowu danemu wiernym być;
- zapalczywości nie mieć, gniewu nierozważnym uczynkiem nie wykonywać;
- zważać na dumę rycerską by pychą nie została splamiona;
- nigdy, jako żyw, pleców swoich wrogowi nie ukazywać;
- o służbie:
- ducha swego i ciało doskonalić, w wierności powołaniu swemu pozostawić;
- ciało swe w sprawności trzymać, być zawsze do broni gotowym;
- majtek swój pomnażać i w należytym porządku trzymać, by godnie w pole wystpić, gdy zajdzie potrzeba;
- w miłosierdziu swoim hojnym być, w złej przygodzie uczynkiem i majątkiem wspomagać;
- o porządku:
- sprzeczek nie miłować;
- ze skłóconymi pojednać się przed słońca zachodem;
- rozkazaniu starszego we wszystkim być posłusznym;
- oczu nie zamykać na grzechy występnych braci, lecz ku ich naprawie podążać;
- nie być winu ponad miarę oddanym, umysł w trzeźwości trzymać;
- do przyzwoitości się wdrażać, słów Złego w zwyczaju nie naśladować;
- oręża pochopnie nie dobywać, w stanie gotowości utrzymywać;
