Prałatura personalna
Z Wikipedii
Prałatura personalna - struktura prawna należąca do hierarchicznej struktury Kościoła katolickiego, podobnie jak ordynariaty polowe, dla zorganizowanej grupy wiernych, którzy z własnej woli pragną pogłębiać swoją formację chrześcijańską. Oczekując od Kościoła zapewnienia środków do pogłębiania tej formacji, wierni prałatury zobowiązują się równocześnie do wypełniania obowiązków określonych w statucie i prawie prałatury. Jednocześnie, wierni prałatury nie przestają należeć do swoich Kościołów partykularnych.
Najkrócej prałaturę personalną można określić jako diecezję bez granic, której terytorium jest cały świat. Na czele prałatury stoi Prałat, który może ale nie musi być biskupem.
Sobór Watykański II (1962-65), przewidział formę prawną dla tzw. prałatur personalnych (osobowych): Gdzie zaś wymagałyby tego racje apostolstwa, należy ułatwić nie tylko lepsze rozmieszczenie prezbiterów, lecz także trzeba zorganizować specjalne dzieła duszpasterskie dla różnych grup społecznych w jakimś kraju lub narodzie czy w jakiejkolwiek części świata. W tym celu można zatem z pożytkiem utworzyć jakieś seminaria międzynarodowe, specjalne diecezje lub prałatury osobowe i inne tego rodzaju instytucje (Sobór Watykański II, Dekret o posłudze i życiu prezbiterów, 10).
Aktualnie jedyną Prałaturą personalną w Kościele katolickim jest Opus Dei. Podlega ono Kongregacji ds. Biskupów.
