Platonizm

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Należy w nim poprawić: styl!.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Platonizm - to potężny nurt filozoficzny rozwinięty przez Platona (427-347 p.n.e.). Uważał on świat realny, rzeczywisty w jakim żyjemy za niedoskonałe odbicie świata doskonałego, zwanego światem idei. Człowiek oprócz materialnego ciała podlegającego procesowi zniszczenia posiada niematerialną część - duszę, która w chwili śmierci zmierza w kierunku świata idealnego. Dusza nadaje ciału życie powoduje ruch, jednakże ciało ogranicza ją i stanowi tylko tymczasowe miejsce pobytu. Filozofia ma ułatwić duszy żyjącej w ciele odnalezienie swoich związków ze światem idei. Platonizm wywarł silny wpływ na myśl europejską, a szczególnie na chrześcijańskie myślenie religijne.

Szkoły filozoficzne zaliczane do platonizmu:

Akademia Platońska
Platonicy średniowieczni
Platonicy renesansowi
- Gemistos Plethon (1355-1450) - uczony bizantyjski, odnowiciel badań nad Platonem, utworzył w 1459 r. Akademię Platońską we Florencji.
- Jan Bessarion (1403-1427) - patriarcha konstantynopolitański, humanista, protektor studiów platońskich.
- Marsilio Ficino (1433-1499) - kierownik Akademii Platońskiej, tłumacz pism Platona oraz Plotyna na język łaciński.
- Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494)

PLATONIZM OZNACZA: W ONTOLOGII- przekonanie, że istnieje byt idealny i byt realny jest odeń zależny w PSYCHOLOGII- uznaje, że dusza istnieje niezależnie od ciała i że ciało jest niższe i zależne od niej w TEORI POZNANIA- przekonanie , że istnieje wiedza rozumowa niedoświadczona, wrodzona, że wiedza zmysłowa jako zależna i niepewna, musi jej być podporządkowana W METODOLOGII- uznanie metody dialetycznej i podporządkowanie jej wszelkiej metody empirycznej WETYCE- uznanie że właściwym celem człowieka są dobra idealne i że dobra realne jako niższe powinny być podporządkowane i traktowane tylko jako środki