Pistolet maszynowy FN P90
Z Wikipedii
| FN P90 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | Belgia |
| Producent | Fabrique Nationale de Herstal |
| Rodzaj | pistolet maszynowy |
| Historia | |
| Prototypy | 1986 - 1991 |
| Produkcja seryjna | 1991 - do chwili obecnej |
| Dane techniczne | |
| Kaliber | 5,7 mm |
| Nabój | 5,7 x 28 mm SS190 |
| Wymiary | |
| Długość | 500 mm |
| Długość lufy | 263 mm (z tłumikiem płomienii) |
| Masa | |
| broni | 2,54 kg (niezaładowanej) 3,00 kg (załadowanej) |
| Inne | |
| Szybkostrzelność teoretyczna | ok. 900 strz./min |
| Zasięg skuteczny | 200 m |
Project 90 - (P90) produkowany przez belgijskie zakłady Fabrique Nationale (FN) pistolet maszynowy kalibru 5,7 x 28 mm. Do połowy lat 90. często klasyfikowany jako karabinek.
[edytuj] Historia konstrukcji
We współczesnej armii uzbrojenia klasy karabinu potrzebuje zaledwie 30-40 % żołnierzy. Dla reszty żołnierzy broń strzelecka stanowi wyłącznie narzędzie do samoobrony używane w sytuacjach nadzwyczajnych, a standardowy karabin tylko przeszkadza w wykonywaniu obowiązków. Jednym z większych problemów było zawsze uzbrojenie tych żołnierzy. Pistolety, choć małe i poręczne, wymagają ciągłego treningu strzeleckiego i mają niewielki zasięg. Pistolety maszynowe mają dostateczny zasięg, ale masowe wprowadzenie kamizelek kuloodpornych sprawiło, że stały się w latach osiemdziesiątych nieskuteczne. Ekstremalnie skrócone karabinki (subkarabinki) o lufach długości ok. 25 cm były dość skuteczne, ale stosowana w nich amunicja pośrednia sprawiała, że były dość ciężkie i miały trudny do zaakceptowania silny płomień wylotowy.
Dlatego pod koniec lat osiemdziesiątych w krajach NATO zaczęto pracować nad nową klasą broni pośredniej pomiędzy pistoletem maszynowym a karabinkiem. Prace przyśpieszyło powołanie w latach dziewięćdziesiątych komisji, która miała zająć się oceną nowych konstrukcji broni służącej do samoobrony.
W tym czasie była już gotowa pierwsza konstrukcja spełniająca wymagania. Już w 1986 roku w zakładach FN skonstruowano nową broń, której produkcję pod oznaczeniem P 90 zaczęto w 1991 roku. Była to broń rewolucyjna. Zbudowana w dużej części z polimerów, w układzie bull-pup z oryginalnym umieszczonym poziomo nad komorą zamkową magazynkiem. Największą rewolucją był jednak używany w nowej broni nabój SS190 kalibru 5,7 x 28 mm. Przy energii wylotowej pozwalającej zakwalifikować go jako nabój pistoletowy, posiadał on budowę typowego naboju pośredniego. Właśnie z powodu naboju przez dość długi czas broń tę określano jako karabinek. Po zaprezentowaniu pistoletu FiveseveN zasilanego tą samą amunicją zmieniono klasyfikację i obecnie nabój 5,7x 28 mm jest klasyfikowany jako mikrokalibrowy nabój pistoletowy, a P 90 jako pistolet maszynowy.
Jednak sytuacja polityczna lat dziewięćdziesiątych nie sprzyjała wprowadzeniu do uzbrojenia nowej broni o nietypowym kalibrze. Sytuacja skomplikowała się jeszcze bardziej, kiedy w 1999 roku firma Heckler und Koch zaprezentowała swojego HK PDW2000 (obecnie produkowanego pod oznaczeniem MP7) kalibru 4,6 x 30 mm. W latach odbyły się 2001 - 2002 testy obu amunicji, mające wyłonić przyszłą standardową amunicję NATO. Jednak choć wyniki miały być ogłoszone w 2002 roku, to do dziś (maj 2005) nie zostały ogłoszone.
Produkcja seryjna pistoletu maszynowego P 90 trwa od 1991 roku jednak przez wiele lat był on kupowany w małych ilościach głównie na potrzeby jednostek specjalnych. Obecnie jest to nadal broń rzadko spotykana. pistolet maszynowy P90 produkowany jest w wersjach P90 Triple-Rail, P90L, P90LV, oraz PS90.
[edytuj] Opis konstrukcji
Pistolet maszynowy P 90 jest bronią samoczynno-samopowtarzalną. Automatyka broni działa na zasadzie odrzutu zamka swobodnego. Broń strzela z zamka zamkniętego. Zamek podparty od tyłu dwoma sprężynami powrotnymi. Żerdzie sprężyn pełnią rolę prowadnic zamka. Po wystrzeleniu ostatniego naboju zamek zatrzymuje się w tylnym położeniu. Mechanizm spustowy z możliwością strzelania ogniem pojedynczym i seriami. Przełącznik rodzaju ognia (pełniący także rolę bezpiecznika) ma postać tarczy umieszczonej poziomo pod spustem. Zasilanie z magazynków pięćdziesięcionabojowych umieszczonych poziomo nad lufą. Broń standardowo wyposażona w celownik optyczny. Po obu stronach celownika optycznego proste mechaniczne przyrządy celownicze. Lufa o długości 230 mm zakończona tłumikiem płomieni.
