Ornat

Z Wikipedii

Ornat - w liturgii katolickiej wierzchnia szata zakładana przez kapłana do Mszy świętej. Stosuje się ją również w drodze wyjątku podczas wielkopiątkowej Liturgii Męki Pańskiej. Kolor ornatu zależy od okresu liturgicznego lub wspomnienia (oficjum) dnia:

• koloru białego (de facto czasem kremowego czy żółtego ) używa się w mszach Okresu Wielkanocnego i Narodzenia Pańskiego, w święta i wspomnienia Chrystusa Pana (z wyjątkiem dotyczących jego Męki), świętych, którzy nie byli męczennikami,
• kolor niebieski (błękitny lub jako odcień białego) stosuje się we Mszach maryjnych oraz wspomnieniach liturgicznych o podłożu maryjnym; kolor ten nie jest oficjalnym kolorem, zgodnie z przepisami msze maryjne powinno się celebrować w szatach koloru białego. W praktyce często ornaty koloru białego przeznaczone na uroczystości ku czci Matki Boskiej posiadają niebieskie zdobienia.
• kolor złoty (również srebrny - dużo rzadziej stosowany) nie jest kolorem stricte liturgicznym, jest zaś kolorem uniwersalnym, często zastępując biały, używa się go również zamiast wszystkich innych - nie może jednak zastąpić czarnego ani fioletowego. Używany bywa podczas szczególnie uroczystych celebracji, w szczególności w Niedzielę Zmartwychwstania czy w Boże Narodzenie.
• koloru czerwonego używa się w niedzielę Męki Pańskiej (Palmową), w Wielki Piątek, w niedzielę Zesłania Ducha Świętego, w mszach o tematyce wiążącej się z Duchem Świętym (msza obrzędowa bierzmowania), w mszach w oficjach męczenników, w mszach o Krzyżu Świętym i Męce Pańskiej, wyjątkowo również w mszach i obrzędach pogrzebowych za zmarłego papieża.
• koloru zielonego używa się w okresie zwykłym - "per annum",
• koloru czarnego dziś już rzadko używa się w czasie mszy pogrzebowych i we mszach za zmarłych, dawniej również w Wielki Piątek,
• kolor fioletowy przypisany jest okresom pokuty i oczekiwania (Wielki Post, Adwent), a także mszom za zmarłych,
• kolor różowy przewidziany jest na niedziele Gaudete i Laetare, jako wyblakły fiolet symbolizuje radość w okresie pokuty i oczekiwania.

[edytuj] Rodzaje ornatów

Skrzypcowe

Do reformy liturgicznej w roku 1968 ornat był szatą o szerokości ramion, w kształcie dwóch podłużnych części połączonych na ramionach, z otworem na głowę, zupełnie rozciętych po bokach, by ręce miały pełną swobodę ruchów. Ornat skrzypcowy wykonywany z drogocennych materiałów (adamaszku, atłasu, brokatu, aksamitu, altembasu oraz rypsu), był zdobiony galonami i haftami, zazwyczaj z pretekstą (kolumną) w kształcie kolumny lub krzyża. Ornat skrzypcowy ma kilka odmian :

• odmiana francuska - posiada krzyżową lub kolumnową, bardzo ozdobną pretekstę z tyłu, przód także posiada pretekstę, lecz jest mniej ozdobny. Odmiana ta funkcjonuje do dziś.
• odmiana rzymska - posiada pretekstę kolumnową z tyłu, a krzyżową (w kształcie litery T) z przodu. Odmiana ta także jest nadal używana.
• odmiana hiszpańska i brazylijska - posiada preteksty krzyżowe lub kolumnowe. Różni się znacznie kształtem od ornatu skrzypcowego, gdyż przypomina w wyglądzie gruszkę.
• odmiana belgijsko - niemiecka - posiada preteksty kolumnowe lub krzyżowe z tyłu. Nieznacznie różni się od francuskiego ornatu skrzypcowego. Nadal używana.
• odmiana św. Karola Boromeusza - przypomina dzisiejszy ornat gotycki, ale jest węższy.

Gotyckie

W użyciu był również dłuższy ornat gotycki (zwany starożytnym lub antycznym), nieco zbliżony wyglądem do ornatów posoborowych. Obecnie ornat jest luźno zwisającą szatą wkładaną przez głowę, szerszą, zwisającą nie tylko do przodu i do tyłu, ale i na boki. Najczęściej składa się z jednego płata materiału o eliptycznym kształcie, z dziurą pośrodku na głowę, często z ozdobnym kapturem i zdobioną pretekstą. Ornaty te także mają swoje odmiany :

• odmiana św. Andrzeja - przypomina dzisiejszy ornat gotycki. Odmiana ta jest nadal używana.
• odmiana zwykła - przypomina dzisiejszy ornat gotycki, jednak jego preteksta ma wygląd ornatów skrzypcowych. Nadal używana.

Aktualnie dopuszcza się stosowanie obu krojów ornatów, choć praktyka pokazuje częstsze stosowanie tego drugiego.