Operacja "Flintstock" (desanty na atolach Kwajalein i Eniwetok)

Z Wikipedii

Operacja "Flintstock"
Konflikt: II wojna światowa
Barki desantowe zbliżają się do plaż Kwajalein
Data grudzień 1943-luty 1944 Miejsce Archipelag Wysp Marshalla na Pacyfiku Wynik Zwycięstwo Stanów Zjednoczonych Przyczyna chęć ułatwienia wojskom gen MacArthura inwazji na Filipinach Terytorium atole Kwajalein i Eniwetok
Walczące strony
Japonia	Stany Zjednoczone
Dowódcy
Monzo Akajima Yoshimi Nishida	Harry Schmidt, USMC Thomas E. Watson USMC
Siły
ok. 11 500	49 000
Straty
11 304 zabitych, ok. 196 wziętych do niewoli	634 zabitych, 1 834 rannych i zaginionych

W dniach 31 stycznia 1943 - 23 lutego 1944 siły zbrojne Stanów Zjednoczonych dokonały (w ramach Operacji Flintstock) desantów i zdobyły atole Kwajalein, Eniwetok Truk i Majuro w archipelagu Wysp Marshalla. Mimo wstępnego powodzenia operacji, postępy okazały się dla Amerykanów niezwykle trudne - m.in. na Kwajalein zostali odparci gwałtownym samobójczym atakiem, który z trudem powstrzymali, a odzyskanie utraconego terenu udało się dopiero dzięki masowemu zastosowaniu miotaczy płomieni. Straty amerykańskie były prawie pięciokrotnie mniejsze od japońskich. Desant na Kwajalein poprzedzał podobne lądowania na atolu Eniwetok i kilku innych wyspach archipelagu, co stanowiło krok przedwstępny poprzedzający uderzenie na Filipiny. Desant został przeprowadzony na rozkaz adm. Nimitza mimo protestów innych wpływowych dowódców^[1].

Spis treści 1 Plany amerykańskie i japońskie 2 Kwajalein 2.1 Lądowanie 2.2 Pierwsze trudności 2.3 Kontratak japoński 2.4 Ostatnie uderzenie 3 Eniwetok 3.1 Operacje oczyszczające 4 Podsumowanie 5 Bibliografia 6 Przypisy

[edytuj] Plany amerykańskie i japońskie

Sztaby amerykańskie, planując zdobycie wyjściowych pozycji do ataku na Filipiny i Japonię, brały od początku pod uwagę odebranie Japończykom kluczowych punktów w obszarze środkowego Pacyfiku, a więc - po opanowaniu Wysp Gilberta - także rozległego archipelagu Wysp Marshalla. Archipelag ten, składający się z 32 niezależnych, częstokroć mocno rozczłonkowanych atoli, rozrzucony jest na przestrzeni ponad 400 tys. mil kwadratowych Pacyfiku. Wyspy położone są w dwóch mniej więcej równoległych względem siebie łańcuchach odległych o około 160 kilometrów. Łańcuch północno-wschodni, zwany Ratak (w jęz. mikronezyjskim "wschód słońca"), składa się z trzech dużych atoli Maloelap, Milli i Wotje. Północno-zachodni - Ralik ("zachód słońca") - to duże atole Bikini, Eniwetok, Jaluit, Kwajalein i Rongelap oraz kilkanastu mniejszych. Kwajalein znajduje się mniej więcej w środku łańcucha (167°30' dł.geogr.wsch. i 9° szer.geogr.płn.), zaś Eniwetok 330 mil dalej w kierunku północno-wschodnim. Od Pearl Harbor atole dzieli około 2 100 mil morskich, zdobyta niedawno^[2] Tarawa znajduje się 570 mil w kierunku południowo-wschodnim, a Truk - uważany przez Amerykanów za kluczową pozycję japońską na Pacyfiku - około 670 mil na południe od Eniwetok.

Archipelag, odkryty w roku 1529 przez hiszpańskiego żeglarza Miguela de Saavedrę, a od lat 1890. eksploatowany przez Niemców został, na mocy artykułu 22. postanowienia Ligi Narodów, przyznany jako terytorium mandatowe Japonii^[3]. W dniu 1 września 1943 r. admirał Nimitz otrzymał (na jego własną prośbę) z Kolegium Połączonych Sztabów polecenie zajęcia Wysp Marshalla, a także atoli Wake i Kusaie (w Karolinach). Pierwszym i głównym celem miał być atol Kwajalein, drugim Eniwetok, dalszymi Majuro i Truk.

Japończycy spodziewali się, że główne uderzenie amerykańskie zostanie skierowane na wyspy Eniwetok, Kusaie i Milli, tam też zgromadzili największe siły^[4], natomiast na wysepkach Kwajalein i Roi-Namur (na przeciwległym krańcu tego samego atolu) zgromadzili zaledwie 8 tys. ludzi z mniej wartościowych jednostek ze składu 1. Brygady Desantowej, sformowanej kilka miesięcy wcześniej z elementów Służby Ochrony Kolei w Mandżurii, a obecnie przekształconych w 61. Brygadę Obronną pod dowództwem kontradm. Monzo Akajimy. W dniu rozpoczęcia amerykańskiej operacji desantowej żołnierze japońscy byli w trakcie budowania prymitywnych (głównie ziemnych) pozycji obronnych. Wojska zgrupowane na Eniwetok liczyły około 3 500 ludzi, w tym 2 586 żołnierzy doświadczonej w bojach 1. Brygady Desantowej pod dowództwem gen. Yoshimi'ego Nishidy

Amerykanie zakładali, że pierwsze uderzenie będzie skierowane jednocześnie na Kwajalein, Roi i Namur oraz na oddalony o mil atol 350 Majuro (najdalej na zachód wysunięty punkt w archipelagu Wysp Marshalla). Poszczególne obiekty ataku to wysepki o niewielkich rozmiarach. Największa z nich - Kwajalein - ma kształt wygiętego ku północy rogalika około 4 km długości i szerokości od 300 do 750 metrów. Najbliższa wysepka atolu - Enubuj - jest oddalona od Kwajalein o ponad 2 mile i w latach wojny nie była przez Japończyków obsadzona. Na przeciwległym krańcu atolu leżał drugi obiekt ataku, a mianowicie wysepki Roi i Namur. Roi ma wymiary 1200x1100 metrów, a Namur (oddalona od Roi o około 400 metrów i połączona z nią groblą kamienną) 850x750 metrów. Pierwszą z nich Japończycy zmienili w lotnisko, drugą w bazę zaopatrzeniową dla tegoż lotniska. Atol Majuro był, zdaniem wywiadu, obsadzony przez niewielkie siły, albo też nieobsadzony wcale.

[edytuj] Kwajalein

[edytuj] Lądowanie

[edytuj] Pierwsze trudności

[edytuj] Kontratak japoński

[edytuj] Ostatnie uderzenie

[edytuj] Eniwetok

[edytuj] Operacje oczyszczające

[edytuj] Podsumowanie

[edytuj] Bibliografia

• Jerzy Lipiński, Druga wojna światowa na morzu, Gdańsk 1976
• US Army in World War II, The war in the Pacific, Seizure of the Gilberts and Marshalls, Washington 1994, LCCN 55-60002
• The Harper Encyclopedia of Military History, New York 1993, ISBN 0-06-270056-1