Neopresoboryzm
Z Wikipedii
Jeśli możesz, dodaj je teraz.
Neopresoboryzm (neo - nowy; presoboryzm - tu: przed soborem) wspólna nazwa dla ogółu zamierzeń ideowo-teologicznych, dążących do całkowitego lub częściowego przywrócenia stanu Kościoła Katolickiego z przed Soboru Watykańskiego II. Priorytetowym zadaniem neopresoboryzmu jest wprowadzenie równouprawnienia pomiędzy Mszą odprawianą w rycie trydenckim (jako mszą upamiętniajacą złożenie przez Chrystusa ofiary z własnego ciała), a Mszą posoborową (jako pamiątką Ostatniej Wieczerzy), przez wprowadzenie indultu generalnego dla całego Kościoła. Drugim ważnym zadaniem jest odpowiednie zreformowanie posoborowej Mszy Świętej (np. przywrócenie dawnych słów konsekracji i odwrócenia kapłana przodem do tabernakulum). Neopresoboryzm jest zjawiskiem występujacym w kręgu Kościoła Katolickiego, na które składają się tradycje Kościoła, a także liczne zmiany, wprowadzone przez Sobór Watykański II. Ponieważ jednak wiele doktryn katolickich z przed soboru i po nim jest ze sobą niezgodnych (w takiej sytuacji równoczesne ich stosowanie byłoby absurdalnym), przyjmuje się, że pierszeństwo mają dokumenty starsze.
Już dawno zauważono (na przykładzie kościoła prawosławnego), że nie jest problemem, aby funkcjonowało równolegle kilka rytów Mszy Świętej. Nie ujmuje to Kościołowi, ale dodaje uroku i podkreśla Jego duchowe bogactwo.
Głównym problemem posoborowego Kościoła Katolickiego jest jednak forma nowej Mszy Świętej, wzorowanej na nabożenstwach protestanckich, przez szeroko pojęty ekumenizm.
Neopresoboryzm proponuje jako podstawowe zmiany: odwrócenie kapłana twarzą do tabernakulum; przywrócenie kazaniom funkcji czynności pozaliturgicznych; pewne zmiany w tekstach Modlitwy Eucharystycznej; zmiana słów konsekracji na przedsoborowe; wydłużenie modlitw pokomunijnego uwielbienia Chrystusa Eucharystycznego.
