Mylène Farmer

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Ten artykuł wymaga dopracowania.
Należy w nim poprawić: POV, eseistyczny styl.
Więcej informacji co należy poprawić, być może znajdziesz w dyskusji tego artykułu lub na odpowiedniej stronie. W pracy nad artykułem należy korzystać z zaleceń edycyjnych. Po naprawieniu wszystkich błędów można usunąć tę wiadomość.
Możesz także przejrzeć pełną listę stron wymagających dopracowania.

Mylène Farmer, właściwie Mylène Gautier (ur. 12 września 1961 w Pierrefonds, niedaleko Montrealu) - francuska piosenkarka. Słynie też ze znakomitych, jedynych w swoim rodzaju teledysków oraz pełnych ekspresji, bardzo widowiskowych koncertów.

[edytuj] Biografia

Od wczesnej młodości zamieszkała we Francji, najpierw w Ville-d'Avray, następnie w Chaville. Obecnie dzieli swój czas między Paryżem a Los Angeles. Od dwudziestu lat wyraziście istnieje na francuskiej scenie muzycznej.

Piosenki, które śpiewa, to pop, czasem połączony z elementami rocka. Jej twórczość mieści się jednak nie tyle w tradycji współczesnego popu, co w tradycji klasycznej piosenki francuskiej jako "gatunku", tzw. Variété Française.

Śpiewa charakterystycznie wysokim i zmysłowym głosem, lubi się nim również "bawić" na różne sposoby, z półszeptami włącznie; nigdy nie korzysta z playbacku w czasie koncertów, choć zdarza się to w czasie występów dla telewizji. Ma w swoim repertuarze i rytmy dyskotekowe (np. Sans contrefaçon), i nastrojowe melodie (np. Ainsi soit je...). Sama pisze ich słowa: tworzy surrealistyczne skojarzenia dotyczące głównie dwóch dziedzin życia: miłości i śmierci (czyli tak częsty w sztuce duet: Eros i Tanatos). Sporadycznie także komponuje.

Kompozytorem większości melodii jest Laurent Boutonnat; on też odkrył ją i wylansował oraz wyreżyserował większość jej teledysków. Przez wiele lat był jej towarzyszem życia - a współpracuje z nią nadal. Można tu mówić może nie tyle o duecie (Laurent Boutonnat nie śpiewa), co o idealnie zgranej spółce autorskiej.

Teledyski Mylène Farmer należą do tej kategorii klipów, które wychodzą poza "gatunek". Często są to kilkunastominutowe filmy o wieloznacznej fabule i perfekcyjnie wyreżyserowane. Są wśród nich barwne kostiumowe opowieści z czasów Ludwika XV, mocno libertyńskie i mocno antywojenne (Libertine, Pourvu Qu'elles Soient Douces); parafrazy znanych utworów literackich, jak np. Pinokia (Sans contrefaçon) czy Królewny Śnieżki (Tristana); manifesty dotyczące odwiecznej "walki płci" - w alegorii sparingu bokserskiego (Je t'aime mélancolie) lub corridy (Sans logique); nawiązania do twórców i dzieł XX wieku, takich jak George Orwell (Désenchantée) czy Krzysztof Kieślowski (California); skecze niczym z Monty Pythona (Que mon cœur lâche); nastrojowe obrazy, np. wśród płomieni (Souviens-toi du jour...); jest też obraz "podsumowujący" (A quoi je sers), w którym bohaterka płynie łodzią na drugi brzeg rzeki – i spotyka tam postacie ze swoich wcześniejszych teledysków: przewoźnik okazuje się być Charonem. Również w teledysku do Pardonne-moi w reżyserii Laurenta Boutonnata można zauważyć wykorzystanie niektórych elementów odnoszących się do poprzednich wideoklipów. Dużo w tych teledyskach symboliki (także religijnej), dużo okrucieństwa (często szokującego), dużo nagości (jednak nigdy nie popadającej w wulgarność) i bardzo wiele tradycji europejskiego kina - tego od Ingmara Bergmana czy Federico Felliniego. Większość z nich reżyserował Laurent Boutonnat, jednak całkiem udane obrazy wyszły spod kamery także innych twórców - m.in. Luca Bessona (Que mon cœur lâche) i Abla Ferrary (California). Większość teledysków Mylène Farmer (poza absolutnie najnowszymi) znalazły na dwóch płytach DVD (Music Videos I i Music Videos II & III). Warto wspomnieć, że rysunkowy teledysk do piosenki C'est une belle journée powstał na podstawie szkiców wykonanych przez samą artystkę.

Mylène Farmer i Laurent Boutonnat zrealizowali nawet pełnometrażowy (nie-muzyczny) film Giorgino - jednak poniósł on klęskę, ponieważ w tym czasie piosenkarka tworzyła dość mroczne, ciężkie teledyski, a film utrzymany w takiej tonacji, bez żywej akcji, o podłożu psychologicznym nie był dziełem łatwym w odbiorze dla szerokich mas publiczności. Najwyraźniej aktorski talent piosekarki, która tworzy w swych teledyskach przejmujące kreacje (ale jednak utrzymane, z oczywistych względów, w poetyce kina niemego), nie przenosi się na kino dźwiękowe; zresztą grała ona w Giorgino rolę drugoplanową.

Mylène Farmer ma za sobą cztery wielkie trasy koncertowe. Ostatnia, która trwała od 13 do 29 stycznia br., była dość nietypowa, bo wszystkie 13 koncertów odbyło się tylko i wyłącznie w Paryżu. Jej show charakteryzuje żywiołowy kontakt z publicznością i barwna widowiskowość. Ciekawostka: do poprzedniej trasy, Mylenium Tour, scenografię zaprojektował H. R. Giger – arcymistrz komiksu, twórca postaci Obcego z filmu Ridleya Scotta.

Nie stroni od współpracy z innymi artystami. Nagrała duety z Khaledem (La poupée qui fait non), Jean-Louisem Muratem (Regrets), z Sealem (Les mots) i z Moby'm (Slipping away/Crier la vie); tylko fatalny splot wydarzeń spowodował jej rezygnację z jednego z koncertów cyklu "Pavarotti and Friends". Ponadto Mylène Famer i Laurent Boutonnat odkryli i wylansowali młodą korsykankę Alizée (dla której napisali wspólnie teksty i muzykę na jej dwa pierwsze albumy). Dwa wielkie hity z dawniejszych płyt Mylène Farmer (Désenchantée i Libertine) włączyła do swego repertuaru Kate Ryan; znalazły się one na top-liście także w Polsce.

Do chwili obecnej wydano o Mylène Farmer kilka pozycji książkowych, a także ukazuje się regularnie we Francji co najmniej jedno drukowane czasopismo poświęcone piosenkarce - Mylène Farmer et vous.

Obecnie wielbiciele francuskiej gwiazdy oczekują wydania CD i DVD z zapisem koncertu w Paris-Bercy. Obie płyty powinny trafić do sklepów późną jesienią 2006 roku.

[edytuj] Metryka

Metryka:

Imię: Mylène
Nazwisko: Gautier
Znak zodiaku: Panna
Wzrost i waga: 167 cm wzrostu i ok. 50 kg (stan na rok 2004)
Data urodzenia: 12 września 1961
Miejsce urodzenia: Pierrefonds (niedaleko Montrealu), Kanada
Rodzina: siostra Brigitte, dwóch braci - Michel i Jean-Loup, matka - Marguerite - zajmowała się domem, ojciec - Max - inżynier z wykształcenia
Pseudonim: pochodzi od nazwiska amerykańskiej aktorki Frances Farmer