Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wielkopolskim
Z Wikipedii
Muzeum Lubuskie im. Jana Dekerta w Gorzowie Wielkopolskim - gorzowskie muzeum istniejące od 8 września 1945 będące najstarszym muzeum w województwie lubuskim.
W skład Muzeum wchodzą:
- zespół willowo-parkowy z pocz. XX w. przy ul. Warszawskiej 35,
- Spichlerz z 2. poł. XVIII w. przy ul. Fabrycznej 1-3,
- Zagroda Młyńska w Bogdańcu, ul. Leśna 22,
- Gród Santocki w Santoku, ul. Wodna 4.
Siedziba Muzeum znajduje się w Gorzowie Wielkopolskim przy ul. Warszawskiej 35.
Spis treści |
[edytuj] Obiekty muzeum
[edytuj] Zespół willowo-parkowy
Willa pierwotnie była rezydencją fabrykanta Gustava Schroedera, przedstawiciela dawnej elity miejscowej, radcy handlowego, byłego właściciela fabryk. Powstała w latach 1903-1904 na wcześniej zakupionej parceli na Santockim Przedmieściu (przy Zechowerstrasse 16 obecnie Warszawskiej 35). Projekt powstał w 1902 w biurze projektowym Reimarus & Hetzel w Charlottenburgu. Dwukondygnacyjny budynek nakryty dachem mansardowym i piętrowa oficyna połączona z garażem i stajnią, wzniesione zostały w stylu eklektycznym, nazywanym też neobarokiem berlińskim. Twórcy tego zespołu rezydencjonalnego z parkiem umiejętnie wykorzystali malownicze ukształtowanie terenu stanowiącego południowy stok moreny od ulicy do wzgórza określanego jako szaniec, którego ozdobą był pawilon widokowy. Obecnie zespół ten tworzy zwarty organizm będący jednym z ciekawszych i największych tego typu założeń w tej części kraju. W willi prezentowane są następujące wystawy stałe: Konwisarstwo, Skarbczyk, Gabinet rycin, Dawna sztuka zdobnicza, Wnętrza w stylu biedermeier, Henryk Rodakowski "Album Pałahickie", Sala portretowa, Sień herbowa.
[edytuj] Spichlerz
Zlokalizowany jest na południowym nabrzeżu rzeki Warty na przyczółku Mostu Staromiejskiego. Jest najstarszym i największym z gorzowskich spichlerzy. Związany był z żeglugą i handlem na szlakach wodnych Warty, Noteci i Odry. Spichlerz jest wysokiej klasy zabytkiem sztuki ciesielskiej. Jedynie parter posiada murowane ściany zewnętrzne, pozostałe kondygnacje zbudowane są z drewna. Konstrukcja budynku opiera się na masywnych drewnianych słupach spoczywających na murowanych arkadach zagłębionych w gruncie. Ściany zewnętrzne spichlerza zbudowano w technice ryglowej, co nadaje budynkowi specyficzny charakter. W Spichlerzu można obejrzeć wystawy stałe takie jak: "Dzieje Gorzowa. Od pradziejów do współczesności", "W kręgu Arsenału 1955", "Galeria malarstwa Jana Korcza" oraz wystawy czasowe.
[edytuj] Zagroda Młyńska
W Bogdańcu nad potokiem Bogdanka, wzdłuż ulicy Leśnej, ulokowane są trzy zabytkowe młyny. W najstarszym, z 1826, mieści się Muzeum. Młyn został wzniesiony w konstrukcji ryglowej, zwanej też szkieletową, nakryty jest wysokim dachem naczółkowym. Początkowo napędzany był kołem wodnym przez płynącą obok Bogdankę, potem silnikiem spalinowym, a od 1936 posiadał napęd elektryczny. W najlepszym swoim okresie dwie pary walców mełły 4000 kilogramów zboża. Używany był do 1984, kiedy to ówczesny naczelnik gminy, przekazał młyn na rzecz Muzeum w Gorzowie. Można tutaj obejrzeć mieszkanie młynarza, narzędzia związane z przetwórstwem zboża i wypiekiem chleba, wystawy czasowe oraz oryginalne wyposażenie młyna. Bardzo dużym zainteresowaniem zwiedzających cieszy się kolekcja 146 maszynek i młynków z różnych krajów europejskich. Oprócz młyna można obejrzeć ekspozycje muzealne znajdujące się w budynkach gospodarczych i na dziedzińcu. Turyści zobaczą tutaj środki transportu wiejskiego, różnego rodzaju maszyny i sprzęty rolnicze, a także wyeksponowane wiejskie warsztaty: gręplarnię do czyszczenia owczej wełny i maglarnię oraz kuźnia. Przy Muzeum jest sad, w którym wyeksponowano zabytkowe kieraty, a także zorganizowano wystawę uli kłodowych.
[edytuj] Gród Santocki
Santok jest obecnie wsią gminną o charakterystycznym układzie tzw. ulicówki z przepięknymi widokami na zlewisko Warty i Noteci, swymi korzeniami sięga VIII wieku – czasów powstania najstarszego grodu.Zainteresowanie grodziskiem w Santoku spowodowało odsłonięcie jego fragmentów w wyniku prac ziemnych, mających na celu poszerzenie koryta Warty. Miało to miejsce w latach osiemdziesiątych XIX wieku, ale pierwsze badania wykopaliskowe przeprowadzono przez Berlińskie Państwowe Muzeum Prehistoryczne dopiero w latach 1932-1934. Po drugiej wojnie światowej dwukrotnie prowadzono na grodzisku prace archeologiczne: w latach 1958-1965 i w 1997-1999. Badania te prowadzili naukowcy z Instytutu Historii Kultury Materialnej PAN z Poznania (obecnie Instytut Archeologii i Etnologii PAN). W czerwcu 1978 otwarto w Santoku Muzeum Grodu, a wraz z nim wystawę archeologiczną, na której pokazano jego historię w oparciu o zabytki z badań wykopaliskowych z lat 1958-1965. W 2004 miał miejsce generalny remont budynku muzealnego, zaś w lutym 2005 otwarto wystawę "Dzieje Grodu w Santoku". Wystawa ta, podobnie jak poprzednia, to ekspozycja archeologiczna oparta na znaleziskach pozyskanych z badań powojennych, ale poszerzona o dostępny zbiór zabytków poniemieckich.
