Muzeum Czartoryskich w Krakowie
Z Wikipedii
Muzeum Czartoryskich w Krakowie – jedno z najstarszych muzeów w Polsce, którego początek sięga roku 1801, kiedy otwarto Świątynię Sybilli w Puławach - prywatne muzeum założone przez księżnę Izabelę Czartoryską, małżonkę księcia Adama Kazimierza Czartoryskiego.
Zbiory puławskie uległy częściowemu rozproszeniu i zniszczeniu po upadku powstania listopadowego i konfiskacie majątku Czartoryskich przez Rosjan, większość jednak udało się uchronić i następnie przewieźć do Paryża. W 1870 roku książę Władysław Czartoryski zdecydował o przeniesieniu zbiorów do Krakowa, gdzie ostatecznie trafiły w roku 1876. W tym samym roku Czartoryscy przekazali również swój wielki księgozbiór do użytku publicznego w Krakowie (Biblioteka Czartoryskich). Po wybuchu II wojny światowej najcenniejsza część zbiorów została ewakuowana i ukryta w pałacu w Sieniawie, lecz mimo tego Niemcy zdołali je częściowo rozgrabić lub wywieźć. Po wojnie większość eksponatów odzyskano.
W 1950 roku Muzeum Czartoryskich zostało przejęte przez państwo i włączone do krakowskiego Muzeum Narodowego, jako jeden z jego oddziałów.
Obecnie pieczę nad zbiorami pełni Fundacja Książąt Czartoryskich powstała w 1991 roku.
Zbiory Muzeum Czartoryskich zawierają dzieła malarstwa europejskiego XIII-XVIII w. (m.in. słynna Dama z gronostajem Leonarda da Vinci oraz Krajobraz z miłosiernym Samarytaninem Rembrandta), zabytki europejskiego i islamskiego rzemiosła artystycznego od średniowiecza do XIX w., grafiki, sztuki starożytnej oraz militaria (m.in. szablę samego Lorda Blayneya).
