Moduł Unity

Z Wikipedii

Masz nowe wiadomości (różnica z poprzednią wersją).

Moduł Unity (NASA)

Unity (ang. - jedność) lub Node 1 – to pierwszy zbudowany przez amerykanów komponent Międzynarodowej Stacji Kosmicznej. Został wyniesiony na orbitę w grudniu 1998 jako główny ładunek wahadłowca misji STS-88 – lot montażowy 2 A. Pełni funkcję korytarza łącznikowego między innymi modułami stacji; ma kształt walca; posiada sześć przejść (węzłów).

Node 1 został zbudowany przez firmę Boeing Company w ośrodku produkcyjnym Marshall Space Flight Center w Huntsville. Unity jest pierwszym z trzech modułów łącznikowych, które powstaną dla stacji.

Dostarczony na orbitę na pokładzie wahadłowca Endeavour, Unity został połączony 6 grudnia 1998 z już orbitującym modułem Zarja (komponentem stacji finansowanym przez Amerykanów a zbudowanym przez Rosjan, wystrzelonym wcześniej na pokładzie rakiety Proton z kosmodromu Bajkonur (Kazachstan)). Dodatkowo do Unity są przyłączone (*będą przyłączone):

laboratorium Destiny,
Node 3*,
żebrowa konstrukcja utrzymująca wczesny system paneli baterii słonecznych – Integrated Truss Structure ITS Z1,
śluza powietrzna Quest,
moduł widokowy Cupola*.

Istotne zasoby stacji - takie jak płyny, systemy kontroli środowiska i podtrzymywania życia, systemy elektryczne i danych - przebiegają przez Unity, dostarczając zaopatrzenie niezbędne do życia i pracy na ISS. We wnętrzu modułu znajduje się przeszło 50 000 urządzeń mechanicznych, 216 przewodów od płynów i gazów oraz 121 kabli elektrycznych (wewnętrznych i zamontowanych na zewnątrz poszycia) o łącznej długości ponad 11 kilometrów. Node 1 posiada cztery specjalne półki na ekwipunek, wyposażony jest również w system komunikacji umożliwiający transmisję danych, głosu i sygnałów video niskiej jakości pomiędzy ISS a Centrum Kontroli Misji w Houston, używany na wczesnym etapie działania stacji; Konstrukcja modułu opiera się na aluminiowym szkielecie.

W czasie wystrzeliwania Unity na pokładzie Endeavour do obu końców modułu przyłączone były dwa stożkowe porty dokujące. Urządzenia PMA (ang. Pressurized Mating Adapter) pozwalają systemom dokującym o różnych standardach, używanych na amerykańskich wahadłowcach i modułach rosyjskich, na przyłączanie do włazów węzłów. Jeden z PMA na stałe łączy moduły Unity i Zarja, podczas gdy drugi zapewnia możliwość dokowania wahadłowcom.