Michał Rusinek
Z Wikipedii
Michał Rusinek (ur. 29 września 1904 w Krakowie, zm. 6 stycznia 2001 w Warszawie) – pisarz, działacz kultury, dramaturg, poeta.
W latach 1931-1932 był redaktorem Gazety Literackiej, czasopisma wychodzącego w Krakowie. Od 1933 r. pełnił też funkcję dyrektora biura Polskiej Akademii Literatury. W okresie przedwojennym najpierw reprezentował nurt futurystyki, później stał się naturalistą. W czasie wojny brał udział w powstaniu warszawskim. Po powstaniu był więźniem obozów koncentracyjnych Mauthausen, Ebeuse i Melk. Po wojnie działał w Związku Literatów Polskich (1947-1972 jako sekretarz generalny), w Stowarzyszeniu Autorów ZAiKS, był ministrem kultury i sztuki. Od 1980 r. pełnił funkcję prezesa Centrum Polskiego Stowarzyszenia Kultury Europejskiej. Był także długoletnim sekretarzem generalnym PEN Clubu, członkiem honorowym Brazylijskiej Akademii Literatury, oraz wiceprezesem Międzynarodowej Federacji SEC w Wenecji.
W 1992 r. za wybitne zasługi dla kultury polskiej w twórczości literackiej został odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski.
Jego ksiazki tłumaczone były na wiele języków.
Zmarł 6 stycznia 2001 roku a został pochowany 16 stycznia na cmentarzu na Starych Powązkach.
[edytuj] Wybrana twórczość
- Bunt w krainie maszyn
- Burza nad brukiem
- Człowiek z bramy
- Trylogia o Krzysztofie Arciszewskim
- Wiosna admirała
- Muszkieter z Itamariki
- Królestwo pychy
- Raj nie utracony
- Opowieści nie zmyślone
- Moja wieża Babel
