Ludomir Sawicki

Z Wikipedii

Ludomir Sawicki (1884–1928), polski geograf, podróżnik i wydawca.

Urodził się 14 września 1884 w Wiedniu w rodzinie wysokiego urzędnika sądowego. W latach 1903-1907 studiował na uniwersytecie wiedeńskim geografię, historię i geologię, uzyskując stopień doktora. W następnych latach pogłębiał wiedzę geograficzną w Lozannie i Berlinie oraz podczas podróży naukowych po Szwajcarii, Francji, Dalmacji; wraz z amerykańskim geografem W. M. Davisem odwiedził również północne Włochy i Walię.

Działalność naukową rozpoczął od badań geomorfologicznych Karpat, z szczególnym uwzględnieniem procesów krasowych, glacjalnych, morfogenetycznych i in. W 1910 przeniósł się do Krakowa, gdzie stał się pionierem rozwoju antropogeografii. Po uzyskaniu habilitacji prowadził zajęcia ze studentami Uniwersytetu Jagiellońskiego, zarobkowo pracował jako nauczyciel geografii w gimnazjach w Bochni i Krakowie. W czerwcu 1919 nadano mu tytuł profesora zwyczajnego.

Od 1916 kierownik Gabinetu Geograficznego UJ, przekształconego później, dzięki jego zaangażowaniu, w Instytut Geograficzny.

Założyciel nowoczesnej drukarni i księgarni „Orbis” (rok zał. 1919), której nakładem ukazywały się opracowane przez niego podręczniki szkolne, mapy i atlasy oraz czasopisma, m.in. „Wierchy”.

Uczestnik ekspedycji do Syjamu (1923), przy okazji zwiedził również Cejlon. Dwa lata później odbył półroczną podróż do Afryki (Trypolitania, Cyrenajka, Egipt, Erytrea). Po nabyciu samochodu terenowego i wyposażeniu go m.in. w laboratorium i łódź odbył wyprawy naukowe: na Kresy Wschodnie – 1926 (Wileńszczyzna, Polesie, Wołyń, Podole), na Bałkany i do Azji Mniejszej – 1927 (Rumunia, Turcja). Podczas kolejnego wyjazdu na Bałkany, rozpoczętego w lipcu 1928, rozchorował się i zmarł wkrótce po powrocie do Krakowa, 3 października 1928.

Organizator życia naukowego, m.in. współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Geograficznego (1918), w latach 1918-1922 pierwszy redaktor „Przeglądu Geograficznego”, członek towarzystw naukowych i uczestnik międzynarodowych kongresów. Uznany nauczyciel akademicki, popularyzator wiedzy geograficznej i krajoznawczej, także w formie prelekcji radiowych.

Autor licznych publikacji – ok. 150 pozycji w kilku językach, m.in.: Z fizjografii Zachodnich Karpat (1909), Rozmieszczenie ludności w Karpatach Zachodnich (1910 – rozprawa habilitacyjna), Wiadomości o środkowopolskiej morenie czołowej (1921), W narożniku Azji (1924), Z geomorfologii centralnego Cejlonu (1925), Przełom Wisły przez Średniogórze Polskie (1925) i in.