Lawrence Doherty
Z Wikipedii
Hugh Lawrence Doherty, Laurie Doherty (ur. 8 października 1875 w Londynie, zm. 21 sierpnia 1919 w Broadstairs, Kent), tenisista brytyjski, zwycięzca Wimbledonu i mistrzostw USA w grze pojedynczej i podwójnej, zdobywca Pucharu Davisa, mistrz olimpijski.
Laurie Doherty był młodszym bratem Reginalda, razem z którym dominował na kortach Wimbledonu na przełomie XIX i XX wieku. W latach 1897-1906 nie było finału gry pojedynczej, w którym nie grałby co najmniej jeden z braci, a w 1898 w finale spotkali się obydwaj (wygrał starszy). W tym samym czasie nieprzerwanie także grali w finałach debla. Laurie, podobnie jak brat praworęczny, był od niego nieco niższy (nazywany był "Little Do"), a zarazem bardziej atletycznie zbudowany. Grał ofensywnie, chętnie atakując przy siatce wolejem i smeczem. Ruchliwy, skuteczny także w obronie, dobrze radził sobie we wszystkich strefach kortu - ze względu na wszechstronność porównywano go z późniejszym wybitnym graczem amerykańskim Tildenem. Podobnie jak brat był uważany za tenisistę grającego widowiskowo, według francuskiej encyklopedii sportowej Larousse'a "w większym stopniu artystę niż atletę".
Studiował na Cambridge i reprezentował uczelnię w meczach z Oxfordem w latach 1896-1899. W 1898 wygrał wimbledoński turniej pretendentów (All Comers) i po raz pierwszy walczył o tytuł mistrzowski, ulegając bratu w pięciu setach. W 1902 odniósł pierwsze zwycięstwo, rewanżując się w finale Arthurowi Gore'owi za pokonanie brata rok wcześniej. Pozostał niepokonany w czterech kolejnych edycjach, a właściwie finałach, gdyż jako zwycięzca miał zagwarantowany udział od razu w finale (challenge round). W 1903 i 1904 pokonał Franka Riseleya, w 1905 Australijczyka Normana Brookesa, w 1906 ponownie Riseleya. W 1907 nie przystąpił do obrony tytułu i mistrzem został Brookes - pierwszy zwycięzca spoza Wysp Brytyjskich.
Dwukrotnie startował w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open). W 1902 doszedł w turnieju pretendentów do półfinału, który oddał walkowerem bratu. Rok później Reginald poddał na rzecz brata pojedynek ćwierćfinałowy, a Lawrence pokonał 6:3, 6:2, 6:3 Williama Clothiera w finale turnieju pretendentów, by następnie wygrać także z broniącym mistrzostwa Williamem Larnedem. Stał się w ten sposób pierwszym zagranicznym triumfatorem gry pojedynczej w mistrzostwach USA. W 1902 i 1903 bracia Doherty wygrali dwukrotnie grę podwójną na tym turnieju, pokonując m.in. Holcombe Warda i Dwighta Davisa (1902).
W pierwszym finale deblowym na Wimbledonie bracia Doherty spotkali się z inną parą braterską - bliźniakami Wilfredem i Herbertem Baddeleyami (1897). W kolejnych edycjach jedyne porażki ponieśli w finałach w 1902 i 1906, a ich pogromcami byli Sidney Smith i Frank Riseley. Bracia triumfowali wspólnie także pięć razy na mistrzostwach Irlandii (1898-1902). Lawrence zdobył tytuł mistrza Irlandii w grze pojedynczej w 1902 (po trzech kolejnych zwycięstwach Reginalda), a w 1901 i 1902 wygrywał na tym turnieju grę mieszaną.
W latach 1902-1906 Lawrence Doherty wystąpił w pięciu edycjach Pucharu Davisa, pozostając w tych rozgrywkach niepokonany. W 1902 zdobył z bratem punkt deblowy, ale do gry pojedynczej nie został wystawiony, a jego zmiennik - powołany niespodziewanie Irlandczyk Joshua Pim, bardziej zajmujący się wówczas praktyką lekarską niż tenisem - przegrał dwa mecze, co przesądziło o obronie Pucharu przez Amerykanów. W latach 1903-1906 trofeum przypadało Brytyjczykom, już regularnie z Lawrence Doherty'm w składzie. Anglik mógł pochwalić się ponadto trzema medalami olimpijskimi z igrzysk w Paryżu, w tym dwoma złotymi - w grze pojedynczej i podwójnej z bratem Reginaldem. Brąz wywalczył w grze mieszanej, partnerując Amerykance Marion Jones.
Lawrence Doherty, uważany za jednego z najwybitniejszych tenisistów w okresie poprzedzającym I wojnę światową, zakończył karierę dość wcześnie, podobno na prośbę matki, obawiającej się o jego zdrowie (podobnie jak Reginald był dość chorowity). Bracia zostali szczególnie uhonorowani na obiekcie All England Croquet and Tennis Club, gdzie jedną z bram nazwano "The Doherty Gates". W 1980 obaj zostali wpisani do Międzynarodowej Tenisowej Hall of Fame.
Osiągnięcia w najważniejszych turniejach:
- Wimbledon
- gra pojedyncza - wygrane 1902, 1903, 1904, 1905, 1906, finał 1898
- gra podwójna - wygrane 1897, 1898, 1899, 1900, 1901, 1903, 1904, 1905, finały 1902, 1906 (wszystkie z Reginaldem Doherty'm)
- mistrzostwa USA
- gra pojedyncza - wygrana 1903
- gra podwójna - wygrane 1902, 1903 (obie z Reginaldem Doherty'm)
- igrzyska olimpijskie w Paryżu 1900
- gra pojedyncza - 1. miejsce
- gra podwójna - 1. miejsce (z Reginaldem Doherty'm)
- gra mieszana - 3. miejsce (z Marion Jones)
- Puchar Davisa
- wygrane 1903, 1904, 1905, 1906
Występy w challenge round na Wimbledonie:
- 1898 - 3:6, 3:6, 6:2, 7:5, 1:6 z Reginaldem Doherty'm
- 1902 - 6:4, 6:4, 3:6, 6:0 z Arthurem Gore
- 1903 - 7:5, 6:3, 6:0 z Frankiem Riseleyem
- 1904 - 6:1, 7:5, 8:6 z Frankiem Riseleyem
- 1905 - 8:6, 6:2, 6:4 z Normanem Brookesem
- 1906 - 6:4, 4:6, 6:2, 6:2 z Frankiem Riseleyem
Występy w challenge round na mistrzostwach USA:
- 1903 - 6:0, 6:3, 10:8 z Williamem Larnedem
Źródła:
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Zbigniew Dutkowski, T - jak tenis, Krajowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1979
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
